| |
μου αρεσει να λεω -θα πει ετσι μου βγαινει-
καλημερα καθε ωρα της μερας.
ειτε σηκωθω πρωι ειτε στο γιομα του ηλιου,
ειτε με την δυση ειτε μετα την δυση.
ειτε δεν κοιμηθω καθολου να ξυπνησω μια μερα.
οπως και να ερθει μονη η στιγμη -οπως κι αν την πω-
καλη θα'ναι παντου..
-κεινη την στιγμη- ξερω καλα πια
καμια σκατομερα κακη δεν ειναι
-το κακο αλλου ειναι-
τα σκατα οπως τα κουφαρια ειναι
λιπασμα, μαγια στην γη.
κι οπως ελκει τα ουρανια σωματα, μαγεια!
μην διωχνετε τα ζωντανα απο την ζωη σας
και τα νεκρα απο την μνημη. αλληλεπιδρουν-
τελειωτικα, δεν φευγει τιποτα.
πως ξεπετιεται, ξανα κι ανευ προηγουμενου.
και μην παει πουθενα το μυαλο,
για ζωη ακομη μιλαμε. δηλαδη
αυτη μιλαει- η παντα ανατολη, και μετα την δυση.
ο θανατος μονο χορευει- για την ζωή.
ο ενας και παρεξηγημενος.
μυσταγωγος γοητευμενος, που αλλο δεν κανει
απο το να μαρτυρα την εκτιμηση του.
ως την εκτιμηση μυει εμεις,
καθως κοιμομαστε..
και πως αλλιως να εννοηθει ο σκιερος αυτος
στο πλευρο μας φυλακας..
δεν ειναι η φτερωτη αγκαλια του οδυνηρη
ειναι βασανισμενη και τα κυματα που αφηνει,
αξεπεραστα..
απο την ωρα που θα ξεβραστουμε
στο φως, εμφυσωντας μας ζωη
να ξυπνησουμε περιμενοντας.
πως δεν κοβεται ανταμα να δουμε
[I]το φτερωμα..[I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
