| |
2014 Ο γρίφος της ...σωτηρίας
Είναι ένα όνειρο τρομακτικό,
δε λέει να μ'αφήσει κι όλο
σαλεύει το μυαλό ανήσυχο,
νά'βρει τη λύση...στο αίνιγμα,
στο αίνιγμα της Σφίγγας...
' Το όνειρο '
Τα κέρατα ήταν μεγάλα,ξεπερνούσαν σε μέγεθος αυτό της κεφαλής,με
μιά κλίση προς τα άνω και πίσω και το πρόσωπο αποστεωμένο,τριγω-
νικό,μέσα στην ανοιχτή κοιλιά της κατσίκας-τράγου,που όμως ζούσε και
δεν πέθαινε-το κατάλαβα γιατί στύλωσε τα σκούρα μάτια της πάνω μου
και με κοίταξε,με βλέμμα επίμονο και σκοτεινό,αμίλητη-υπήρχαν εξίσου
σιωπηλές,όλες'οι αρχαίες θρησκείες' της γης.
Το λευκό τέρας -πίσω της-άνοιξε το τεράστιο στόμα του και κρατώντας
την,με τις δυνατές σιαγόνες του,όπου προεξείχαν τρομακτικά,τα κοφτερά
δόντια του,την τράβηξε μέσα στο βυθό,από όπου είχαν προβάλλει τόσο
αναπάντεχα οι δυό τους.
Σκέφτηκα...τώρα θα την κομματιάσει ή θα την πνίξει στα παγωμένα βάθη,
η ορμή του,που του παραμόρφωνε την ήδη άσχημη όψη του,με τάραξε περισ-
σότερο κι από την άγρια και πρωτόγονη δύναμη που ξεχείλιζε ο όγκος του
-τη δύναμη του κτήνους-τα μάτια του προσηλωμένα σ'εμένα,γεμάτα ασυγκρά-
τητο μίσος,σαν νά'θελε να με κλείσει στο αιμοβόρο στόμα του,με ό,τι ήδη προ-
εξείχε φρικαλέα απ'αυτό,δωσμένο από τη φύση του-τη φύση του θηρίου-το
...ένιωσα-ακαριαία-με τη μουδιασμένη κατάπληξη του ενστίκτου μπροστά στο
βέβαιο κίνδυνο-αλήθεια-πολύ θά'θελε να με αρπάξει και να ξεσπάσει την ανη-
λεή βία του σε σκορπισμένα κομμάτια σάρκας,...τρόμαξα.
Στη συνέχεια,πράγμα που με ξάφνιασε πιο πολύ από πριν,την απώθεσε
απαλά στο βυθό και ναί,εκείνη ζούσε ακόμη,δεν πέθαινε,άνοιξε τα μάτια της
-μαύρα-και με κοίταξε πάλι,διέκρινα πως σαν να υπέφερε,που θα έπρεπε
για λίγο να περιμένει βυθισμένη-ανήμπορη-μα ζωντανή τον κατάλληλο χρόνο...,
η αρχαία μάγισσα Βαβυλώνα-δίχως τον οίνο της αιματοχυσίας και τα στολίδια
της δόξας της-για νά'ρθει στην επιφάνεια.
Αστραπιαία συλλογίστηκα με θυμό και φόβο,...ώστε το τέρας είναι ορκισμένος
φίλος της και προστάτης,πόσο απαλά την απύθωσε στον πρόσκαιρο τόπο της,
όσο λυσσασμένα θά'θελε να ξεσχίσει εμένα...αν με έφτανε ποτέ το κοφτερό στό-
μα του,αντί για εκείνη,την αποστεωμένη,στεγνή,καφετιά,σιωπηλή μούμια,με τα
προεξέχοντα κέρατα-της εξουσίας-.
Η γη που πατούσα,για την ώρα με είχε σώσει,κοίταξα με λύπη τα πράσινα-γαλάζια
νερά,τόση ομορφιά απλησίαστη,ταυτισμένη με την κυριαρχία του λευκού τρόμου
-χρήμα,διακυβέρνηση,δύναμη-πάνω στα έθνη και στους λαούς,με την ισχύ και το
μένος ολόκληρης της κόλασης.
... Ξύπνησα,άλλαξα πλευρό,μέσα στην παραζάλη του ύπνου,προσπάθησα
νοερά να μετρήσω και να θυμηθώ τα ονόματα των αρχαίων θρησκειών που είδα
να φωλιάζουν και να βγαίνουν από μέσα της,τις μάσκες που φορούσαν στα πρό-
σωπα-περίτεχνα σκαλισμένες-οι κεφαλές της εξουσίας τους,τους συμβολισμούς
που εικόνιζαν πίσω από αυτές...μάταια,μέσα σε δευτερόλεπτα τί να προλάβεις
να συγκρατήσεις;Η μνήμη γλιστρούσε χειρότερα κι από νερό,αφήνοντας πίσω της,
το βαθύ γαλαζοπράσινο του όρμου της θάλασσας κι ένα αίσθημα ανημποριάς,ανά-
μιχτο με φόβο,οργή και απελπισία,...καλύτερα είπα ψέματα στον εαυτό μου,δεν είναι
σ'εμένα να επιλύσω το γρίφο,το γρίφο της Σφίγγας.
Τί κρίμα,τόση ομορφιά παραδομένη στον λευκό τρόμο που παραμονεύει
τον καταλληλο καιρό,τότε μιά σκέψη απρόσμενη μ'έκανε να ανασκιρτήσω,ανα-
θαρρώντας μ'ελπίδα,το μυαλό το είχε παρατηρήσει αμέσως,η κατσίκα ήταν σφαγ-
μένη,ανοιγμένη με άδεια τα σωθικά,παρά την αρχαία δαιμονική μαγεία μέσα της,
Κάποιος την είχε νικήσει στο παρελθόν κι από τότε τη σούβλιζαν κάθε χρόνο
- το Πάσχα-προς τιμήν Του.
Ολόκληρη μιά πληγή ανοιχτή που δεν μπορούσε να θεραπεύσει ούτε η ίδια,
με όλη της την αρχαία λατρεία,ούτε το θηρίο που την προστάτευε με όλη τη
μαινόμενη, λυσσαλέα δύναμη του ερέβους.
Μειδίασα ελαφρά,με ανακούφιση,δεν είμαστε μόνοι λοιπόν-η ζωντανή θρησκεία
ενάντια στην αρχαία-ούτε ο θάνατος είναι το τέλος,μόνο της σάρκας,ξανάκλεισα τα
βλέφαρα κι έτρεξα να προλάβω αυτή τη φορά ένα ωραίο όνειρο -όλοι έχουν δικαίωμα
στην αγαθή χαρά-μουρμουρίζοντας μιά σύντομη προσευχή,λίγους στίχους και μιά
μεγάλη αγκαλιά με τύλιξε γρήγορα,όσο γρήγορα ένα σκίρτημα αγαλλίασης μπορεί
να συνεπάρει,όλα θα γίνουν στον κόσμο σύμφωνα με το σχέδιό Του,Αμήν.
Ο γρίφος της... σωτηρίας
Είναι ένα όνειρο τρομακτικό
δε λέει να μ'αφήσει κι όλο
σαλεύει το μυαλό,ανήσυχο
νά'βρει τη λύση,...στο αίνιγμα,
στο αίνιγμα της Σφίγγας.
Μου είπαν τάχα έχει λυθεί-αλήθεια-
έχει λυθεί από καιρούς πριν.
Το έλυσε Κάποιος...πρώτα,
κι ύστερα άλλοι πολλοί,πριν γεννηθώ εγώ
-Και Μάρτυρες και Άγιοι και άνθρωποι καλοί-
... μα από ένστιχτο,στα δύσκολα,αρνείται
η λογική,στη ρήση αυτή να υποκύψει.
Γιατί...τό'νιωσα σαν είχα ακόμη γεννηθεί,
στο πρώτο πάνω το λεπτό που αντίκρισα
άπλετο το φως,πως αν και το αίνιγμα λυμένο
και δείχνει προσμονή,για τον καθένα που
γεννιέται,η ψυχή του δίνει ξέχωρα τη μάχη,
απ'την αρχή ως το τέρμα και λέει πάντα
επίμονα το ίδιο,απτόητη,τρομακτική η ρήση:
-Άρον τον σταυρό σου και περιπάτει,απ'του
λυμένου γρίφου το μονοπάτι και τράβα,...στο
Άλφα και στο Ωμέγα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
