| |
| | Ένα μαύρο ποίημα |  | | | καλημέρες... | | |
Δεσπόζει επάνω στο ξυράφι το κόκκινο.
Ρουμπίνι . Κι ένας πανούργος ήλιος των άρρηκτων νεφών το μανδύα διαπερνά..
Ουρανομήκης – γεωμετρεί τους σκιερούς μου παραδείσους ,
όπου μια αγέλη Αρχάγγελοι .. Να ! Κλαίνε γοερά ..
Τι των φτερών τους το εύδρομο κι αν έχουν ;
Υπήρξαν ..
Κορυφή στην πυραμίδα των αδαών ,
το κρύο φως μιας παλιάς επιγραφής από “νέον”
ψιχαλίζει τις μαβιές επιφάνειες της βιολέτας ..
Πλάνη θαυμαστή !
Μοσχοβολιά του ιεροφάντη ,
το μακρινό βολ – πλανέ της θαλάσσης .
Ασύμμετρα ‘κείνα τα κύματα λέγω..
Υπήρξαν !
Κυρίαρχο συναίσθημα η σπατάλη ‘
Φλογερότερο όλων η πατρίς !
Ζοφερή ρομφαία η λαγνεία μιας αδέκαστης Ανατολής -
κι όλοι
οι φίλοι ..
Φίλοι που υπήρξανε απλώς έως του γνωστού το σημείο ,
κι από εκεί , δε διάβηκαν την κόκκινη γραμμή .
Ατρείδες που έστειλαν τις κόρες στα σφαγεία
ή Μαγγελάνοι απ’ του Πυρός τη κρύα Γη
διάπλους - νόησαν - με ασφαλή σχεδία..
Φίλοι που υπήρξανε εντός του μίτου , που λέω φατνίο ..
Δε διάβηκαν , γνωστοί απέμειναν
καταδικασμένοι να πνιγούν στα πελάγη της λησμοσύνης ..
Τους είπα
τότε..
Προτιμότερο , απάντησαν , να θυσιάσουν τη μήτρα των απογόνων τους
παρά να μην ξεπλύνουν την προσβολή
που θα έπεφτε επάνω στους απογόνους τους ..
Μα ο σκοπός τους ανίερος
κι αλλάξανε το σχήμα της γης !
Την κάνανε στρόγγυλη ‘
ένας μίτος ..
Ένα κουβάρι με πόλους ,
δίχως γωνίες , για να κρύψεις
άλλους φίλους ,
πραγματικούς κι ‘ αγαπημένους ..
Γι’ αυτό και βάζω όσους απέμειναν επάνω στο ξυράφι .
Κι η προσφιλέστερη των αισθήσεων – όραση ,
στην ταπεινή σπατάλη των χρωμάτων
όλο ενισχύει την ιερότατη των παραισθήσεων – ενόραση..
Ως βάση στην πυραμίδα των γρίφων …
Πού υπάρχουν ;
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτη | | | |
|
Ri@89
21-08-2006 @ 05:12 | ::smile.:: | | 0 Rh -
21-08-2006 @ 05:14 | κάθε φορά που διαβάζω κάτι δικό σου είναι σα να ανοίγω εγκυκλοπαίδεια ..!! Καλώς γύρισες ::smile.:: | | gthepoetc
21-08-2006 @ 05:29 | Κάθε φορά που διαβάζω τέτοια ποίηση είναι σαν να ξαναγεννιέμαι φίλε... δεν υπάρχουν λόγια... ειλικρινά... το μπράβο είναι λίγο... | | meursault
21-08-2006 @ 16:46 | σήμερα έπαιξα κόκκινο απ'το πρωί..και χάνω..δυό ποιήματα διάβασα..της Brujita και το δικό σου..εκεί ,ναι,έγραψα για το κόκκινο ,της ήττας μου ,με ένα δάνειο,καθότιν ως άντρας ήταν δύσκολο να βιώσω το χρωστήρα της μήτρας των..
..αλλά εδώ,στις ερημιές,σιμά στον χωρομέτρη AceOfSpades,,τριάντα τόσες μέρες δρόμο απ' τον πλησιέστερο άνθρωπο που με άγγιξε αληθινά-εκείνη-..εγώ,ο περιούσιος λαός ,ο φεγγοβόλος κόσμος στο εσώτερο,τυφλό μου Θείο μάτι,το κυκλώπειο,γεωμετρώ την οδύνη μου και η διάχυτη αβεβαιότητα των κόκκων της άμμου-επωδού που με πνίγει διακονεί τις αποστροφές μου κι αν σε κάτι φέγγει δύσοσμα απ'το φόβο είναι το αίσθημα της πτώσης....σε ευχαριστώ...φίλε...στη γωνία... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
