| |
[align=center][B][I] Καιρό έχω να γράψω...και να διαβάσω.
Γύρισα πίσω λοιπόν σήμερα και βυθίστηκα σε αυτά που έγραφα.
Και κάπου εκεί είδα ένα σχόλιο σου, που ούτε καν θα θυμάσαι.
Ρωτάς, τι έγινε, γιατί δε γράφεις, χάθηκες.
Δε ξέρω γιατί, ετούτη τη νύχτα, το ένοιωσα τόσο επιτακτικό να σου απαντήσω.
Σε εσένα.
Ίσως και σε εμένα.
Δε γράφω πια γιατί ζω.
Ζω, τη κάθε στιγμή σα μοναδική.
Αγάπες, έρωτες,χωρισμοί, συντριβές και ανατάσεις.
Και όταν ζεις και νοιώθεις δεν έχεις ανάγκη να γράψεις.
Μα τότε όσοι γράφουν δεν ζουν?
Αναρωτιέμαι και εγώ.
Όταν το μπλε στυλό αγγίξει το λευκό χαρτί και πάλι θα ζω.
Μισός, ολόκληρος,χαμογελαστός, με το αίμα να βάφει κόκκινο το λευκό πουκάμισο...
Λατρεύω αυτή τη μοναξιά αυτού που γράφει.
Τα μπέρδεψα ΝεφΈλλη.
Δε ξέρω πια πότε ζω πραγματικά.
Όταν γράφω ή όταν όχι?
Και με στοιχειώνει που δε γράφω.
Και που η ζωή είναι εκεί έξω αλλά εγώ νοιώθω μισός χωρίς να γράφω.
Σε ευχαριστώ.
Ξέρω πια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
