| |
Κάποτε, πιτσιρικάς, γύρω στα δεκαπέντε,
δούλευα σε μια βιοτεχνία που έφτιαχνε σκελετούς ψυγείων.
Ήταν κάτι που συνέβη και μια φράση που ειπώθηκε,
που χάραξαν την μνήμη σε τέτοιο βάθος,
που δεν υπάρχει χρόνος αρκετός για να την αμβλύνει.
Ήταν την ώρα του κολατσιού,
έγω κι ο Σπύρος - ένα χρόνο μεγαλύτερος μου -
καθόμασταν έξω, στην όχθη του ρέματος της Πικροδάφνης,
κι είχαμε πιάσει ψιλή κουβεντούλα,
για τους δικούς μας, τα σπίτια μας και τα γνωστά...
Κάτι είχε γίνει την προηγούμενη το βράδυ,
δεν θυμάμαι τι,
κι ο Σπύρος τα είχε πάρει άσχημα με την μάνα του,
και κεί, πάνω στα νεύρα, είπε κάτι χοντρό,
πολύ χοντρό.
Ξαφνικά τον είδα να τινάζεται από την θέση του,
και να σωριάζεται χάμω φαρδύς πλατύς...
Πίσω του στεκόταν ορθός ο Θέμης που του 'χε χώσει την καρπαζά,
Μ' ενα βλέμα βλοσυρό,
θυμωμένο,
άγνωστο τελείως...
Εκείνος ήταν ο μεγάλος,
ο ωραίος,
ο καλός,
ο μάγκας,
και γενικώς ο μόνος που ήταν εντάξει με εμάς τους πιτσιρικάδες...
Αλλά εκείνη την στιγμή, όσοι τον είδαμε έτσι αγνώριστο,
σκιαχτήκαμε πραγματικά...
Αυτή ήταν η ανεξίτηλη σκηνή μου...
Κι έπειτα ήρθε η φράση, με μια φωνή βροντερή, λες και μίλαγε ο ίδιος ο Θεός...
"Ποιάν έβρισες ρε? Εκείνη ρε έσκισε το μουνί της να σε βγάλει!"
Έκτοτε, το "μουνί", βρίσκεται στο πάνθεον των λέξεων μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
