Όσο μες στον κόσμο ζω, στη γης όσο υπάρχω
τη δική σου θύμηση μες στο μυαλό μου θά’ χω.
Όσο ηλιαχτίδα μου ακόμη ανασαίνω
ζάλη κι αναστάτωση μαζί σου θα παθαίνω.
Η τρελή αγάπη μου για σένα στ’ άστρα φτάνει,
όπου ονειρεύομαι πως βγαίνουμε σεργιάνι
κι έχω τα δυο μάτια σου, στις νύχτες πυροφάνι
και στις καταιγίδες μου απάνεμο λιμάνι.
Στην καρδιά την έκλεισα πολύτιμο γιορντάνι
να την έχω φυλαχτό κακό να μη με πιάνει.
Μ’ ένα χάδι βάλσαμο και με φιλί βοτάνι
κάθε μου βαθιά πληγή μ’ ελπίδες να τη γιάνει.
Όσο μες στις φλέβες μου το αίμα θα κυλάει
μια ζωή το στόμα μου για σένα θα μιλάει.
Ως το χαροπάλεμα και την στερνή πνοή μου
πάνωθέ σου θα σκορπώ σαν άμμο τη στοργή μου.
Η τρελή αγάπη μου για σένα στ’ άστρα φτάνει,
όπου ονειρεύομαι πως βγαίνουμε σεργιάνι
κι έχω τα δυο μάτια σου, στις νύχτες πυροφάνι
και στις καταιγίδες μου απάνεμο λιμάνι.
Στην καρδιά την έκλεισα πολύτιμο γιορντάνι
να την έχω φυλαχτό κακό να μη με πιάνει.
Μ’ ένα χάδι βάλσαμο και με φιλί βοτάνι
κάθε μου βαθιά πληγή μ’ ελπίδες να τη γιάνει.
