| |
Στα κοκαλιάρικα φτερά μου αφέθηκα
Είχα πεθάνει κι αναστήθηκα
Μες στη χυμένη ομίχλη τα χαράματα
Με περίμενε παράφορο
Το ευωδιαδμένο στερέωμα
Και βασίλευεν η μαγεία
Της τολμης να πετάξω
Με πέταγμα περιπάτου
Περιστροφές γυρω από όλα
Ζητώντας να παραβγώ τους γυπαετούς
Έντρομος αφυπνίστηκα
Από κάθε τόλμη πέρα
πρέπει η πίστη πρώτη να βαπτίζεται…
Δεν είμαι εχθρός των ουρανών
Άλλοτε ανέβαινα
Ως την θλίψη των άστρων
Με το θεό σε κάθε βήμα
Να με ανατρέπει
Να με γυρίζει πίσω
Πλανιέμαι τώρα
Στο μηκος του μυαλού
Κατάντικρυ πάντα στην ομορφιά
Σπαρταρώντας να επιστρεψω
Με γυροφέρνει η μνήμη
Με αγγίζει και με παζαρεύει
Μα πορεία δεν αλλάζω
Ανοίξαν πάλι οι ουρανοί
Σκορπίστκαν τα νέφη
Οποιος ευδόκησε με πίστη
Ας μου δώσει ένα μέλλον
Εκει πάλι θα σε δώ
Θυμίαμα ψυχής
Ζυγιάζομαι,το οφείλω
Δεν τα θελω τα φτερά
Δεν κερδίζονται τ' αθάνατα
Μα έχω που να κλίνω…
Καρφωμένος σε μια φλόγα
Στα χείλη την αρμύρα
Απαλλαγμένος από το βάρος
Ένα ταξίδι ανοίκτηκε
Μες στο μυαλό μου
Εκείνο το αναπότρεπτο
Να μαθω πρώτα το ακρογυάλι
Ύστερα με ένα καράβι να σαλπάρω
Σε μια θάλασσα κόκκινη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
