| |
Να ‘χει τόσα χρώματα η αγάπη;
Περπατούσαμε μαζί στην άκρη τ’ ουρανού, χέρι –χέρι.
Όχι. Δεν φτάσαμε ποτέ εκεί πετώντας, μονάχα περπατώντας.
Περπατώντας ανάμεσα σε σύννεφα, σε δύσβατα μονοπάτια,
σε βροχές, σε καταιγίδες, σε κεραυνούς,
σε ήλιους κρυφούς, σε ήλιους που κλαίγανε, σε ήλιους που καίγανε.
Κι ήταν εκεί, στην άκρη τ’ ουρανού
πάνω σ’ εκείνο το γκριζωπό σύννεφο με τη χρυσή αχτίδα στην πλάτη του
που σε κοίταξα στα μάτια και σε ρώτησα: «Τι να ‘ναι άραγε η αγάπη;».
Κι ήταν εκεί, πάνω σ’ εκείνο το γκριζωπό σύννεφο με τη χρυσή αχτίδα στην πλάτη του
που με κοίταξες στα μάτια και μου απάντησες:
«Αγάπη είναι να βλέπω τα μάτια σου χαρούμενα κι ακόμα πιο πολύ να τ’ αγαπώ!».
Ένα ατίθασο δάκρυ σκαρφάλωσε στην άκρη των ματιών μου
κι ένα ουράνιο τόξο τύλιξε τη σιγή!
-Να ‘χει τόσα χρώματα η αγάπη;
μονολόγησα...
Ελένη Σωφρονίου Στρατή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
