| |
Μια αστραπή μικρή
σκίζει την νύχτα
δε φοβάμαι τις βροντές
τ' αυτιά μου δεν ακούν
ουρλιάζει η ψυχή
σα πληγωμένο ζώο
κι όλα τ' άλλα έχουν σωπάσει.
Θεέ μου δως μου δύναμη
θέλω να τον συγχωρέσω
που σαν τον κλέφτη φεύγει
που φοβάται
και μ' αφήνει την αυγή
μονάχη ν' αγναντεύω το φως
κι αυτός βυθίζεται στην άβυσσο
του νου.
Πριν πιάσω το χέρι σου
οι μαύρες σκέψεις σου
μας χωρίζουν
δεν έχεις μάθει να γελάς
και μέσα σε χρυσό κλουβί
με κλείνεις.
Μ' ακούς;
πονάω, ουρλιάζω, σκίζω την καρδιά
Μ' ακούς;
μ' απελπισμένη φωνή θρηνώ τη ζωή μου
μέσα σ' όνειρα παραπονεμένα
ψάχνω σημάδια σου να κρατηθώ
κι εσύ που όλο και μακραίνεις
άδικος δικαστής λογιάζεσαι
και μας καταδικάζεις και τους δυο
σε μια ζωή πνιγμένη
στα μαύρα δάκρυα.
Αυτοκτονείς και μαζί σου
παίρνεις κι εμένα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
