| |
Εγώ δέν είμαι ποιητής ένα ανθρωπάκι είμαι τής γής
σκαλίζω λέξεις της ψυχής να βρώ νεράκι της πηγής
να πινω να αγκυλώνομαι στη γη να μήν καρφώνομαι
με το νεράκι αμολευτο αθάνατο κι αξόδευτο
Να πινω να ανασταίνομαι στον ήλιο να Θερμαίνομαι
να παίρνω απο τα ταίρια του να ζω τα καλοκαίρια του
να φέγγει μες το νόμο μου και στο χαμένο δρόμο μου
στά νυχτωμενα ματια μου στα μέσα τα κομμάτια μου
Στού ήλιου την ανατολή και στο γλυκό του δειλι
την Παναγιά να προσκυνώ να αναβω το καντήλι
να παίρνω δύναμη και φώς προσκυνητής της ταπεινός
και τον Χριστό μην αρνηθώ όταν λαλείσει ο πετεινός
Ν'αναβω πάντα ένα κερί στου βράχου την υπομονή
στίς νύχτας το εικόνισμα στού ποταμού το γογγυσμα
ν'αμαι πουλάκι σταυραετός με διαπλατες φτερούγες
στον πονεμένο αδελφός κι αγάπη μες τις ρούγες
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
