| |
Παίρνω το ποδήλατο,
και κατευθύνομαι προς την πόλη.
Δεν έχω κάτι να κάνω,
μα το σπίτι είναι μικρό και δε με χωράει.
Δε μιλώ για τα 25 τετραγωνικά,
μιας και όταν ήσουν κι εσύ εδώ έμοιαζε πιο άνετο.
Η θλίψη μου απλώνεται τώρα στο χώρο,
χτυπά στους τοίχους,
και γυρίζει πίσω σ' εμένα,
αντί να χάνεται στην ατμόσφαιρα,
που είχε το άρωμα από τα τσιγάρα που μοιραζόμασταν.
Στο στενό ποδηλατόδρομο αυτής της άχαρης πόλης,
κάθε μικρό εμπόδιο που με αναγκάζει να σταματήσω
είναι ικανό να με τρελάνει.
Κι εκείνα τα φυτικά ηρεμιστικά από το φαρμακείο,
δεν κάνουν τίποτα τελικά.
Ρίχνω φευγαλέες ματιές στις βιτρίνες των καταστημάτων στα δεξιά μου,
για να το μετανιώσω πολύ γρήγορα.
Βλέπω την αντανάκλασή μου,
για εκατομμυριοστή ίσως φορά.
"Πάλι εσύ; Με έχεις κουράσει, αλήθεια."
Συνεχίζω, τότε, κοιτάζοντας το δρόμο μπροστά μου.
Το βλέμμα μου πέφτει πάνω σ' αυτό διαφόρων περαστικών,
σε μια από εκείνες τις συναντήσεις δευτερολέπτων
που δεν έχουν τίποτα να πουν,
και που δε σημάνουν καν την αρχή για κάτι.
Υπό αυτές τις συνθήκες, μάλλον μιλάμε για απλό κοίταγμα,
και όχι για βλέμμα.
Όπως κοιτάζει κανείς ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο.
Κάποιοι από εκείνους τους περαστικούς όμως,
δεν με κοιτούν απλά,
μα είναι σα να προσπαθούν κάτι να δουν.
Και τότε συμβαίνει εκείνο το περίεργο,
που αισθάνομαι πως το καταφέρνουν τελικά.
Νιώθω τη θλίψη μου να ξεγυμνώνεται μπροστά τους.
Αισθάνομαι να κλέβουν ένα κομμάτι μου,
το οποίο δε θέλω να δει κανένας.
Αυτοί οι άγνωστοι, λοιπόν, περνούν κάθε όριο,
κοιτάζοντάς με στα μάτια για περισσότερη ώρα
απ' όση αντέχω εγώ την αντανάκλασή μου
και αυτό είναι κάτι που δε μ' αρέσει.
Από εδώ και πέρα, λοιπόν,
όταν με βλέπετε επάνω στο ποδήλατο,
προσποιηθείτε ότι είμαι ένας κρύος άνεμος.
Μη με κοιτάτε,
γιατί ο άνεμος δεν υπάρχει για να τον κοιτάμε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
