| |
Αύρα θαλασσινή στην άρπα εκεί
Στην άρπα των μαλλιών σου κι εγώ
Νησάκι μικρό αρμενίζω με τ’άλλα του Αιγαίου
Σε ακρογυαλιάς καταφύγιο δυο λόγια να βρω
Θησαυρό κρύβει ο κουρσάρος το εγώ
Δυο μάτια σπάνε στο κύμα της φωνής κι εσύ
Δυο χείλη ξεσπάνε στου ίδρωτα την αρμύρα κι αυτά
Φιλιά θαλασσοπούλια πετούν, ιχνηλατούν, κουρνιάζουν.
Κι εμείς...
Θρέφουμε τα κοράλια με προσευχές
Ωραία η βοή η πέλαγου του ανοιχτού και σήμερα σβήνει..
Σκαρφαλώνεις σε ουράνιο τόξο κι αυτά
Τρέχουν με κοντά παντελονάκια στις αμμουδιές
Στα στήθη μας επάνω έχουν ανθίσει δυο καρδιοχτύπια
Κι όλοι...
Μόνοι...
Στις νεραϊδοσπηλιές αναδεύεις τις μνήμες των φυλλοβόλων
Ανοίγω τα κλειστά και σου τάζω πολύτιμα
Για το λαιμό σου το ακριβό – το ακριβότερο διαλέγω
Μα δες λίγο στα απάτητα χνάρια του ήλιου
(..στα απατηλά χνάρια του ηλίου)
Επάνω στο χαμόγελο του καλοκαιριού
στα περίτεχνα άτεχνα καλάμια των μικρών αλιέων
στην ακτογραμμη την ομοιοκατάληκτη
στην προσφορά του βαμβακένιου σύννεφου την ελάχιστη
έρχονται τα πρώτα.
Πάλι φιλιά κελαϊδούν , ανάσες τραγουδούν τη δόξα του παρόντος
οσότου ‘ρθει το δείλι
με τη διάφανη νυχτικιά της γαλήνης τούτης θα στεφθεί
με του αστερισμού του μακρυνού του γέλιου σου
του τόσο κοντινού που μου αγγίζει
βλαστούς και ρίζες ύπαρξης ποτίζει
νύχτα ερωμένη έπειτα ευωδιαστή
πλανεύτρα τσιγγάνα μυστική μουσική
σε αταξίδευτα όνειρα ζουν χορευτές
στο μικρό λακάκι σου , στις χούφτες σου , παντού διαδρομές
άγρια φιλιά αχαλίνωτα αξημέρωτα
νομάδες έρωτες παλιοί στην όαση της αγκαλιάς
περιπλανώμενος οδοιπόρος δυο βήματα , δυο σκιρτήματα
δυο πάθη σχήματα σε μηνύματα
ορφανός ο Ωρίωνας σπουδάζει περιπτύξεις
μισός άνθρωπος μισός φοίνικας
αναδύομαι κι αναδύεσαι από στάχτες
φωτιές οι ψίθυροι του ρολογιού
κουμάντο τώρα κάνουν οι σπείρες ενός σμαράγδινου βλέμματος
χέρια ορντινάτσες λυμένα μαλλιά και γόνατα
ψυχές απλωμένες σε κοχύλια και πορφύρες
φρέσκο ιώδιο πίνω στα χείλη σου
κι ωχριά το δώρο μου εκεί στο λαιμό σου
στο λευκό του κορμιού σου
στο λευκό του κύμματος του απείθαρχου
που με παρασύρει
πέρα
πέρα από ξέφραγους ορίζοντες πλανιέμαι
από ματιές σκοπέλους και ξέρες και λευκά πανιά
ιστιοφόρων πανιά κι αδράχτια μοίρας άστοργης
μοίρας αστείρευτης φαντασιάς – παραμυθιών φόνισσας
σκοτεινιάζω...
Ακούω τον ύμνο της παραλίας της χιλιοκελάρυστης
κάτω από τον άκμονα μιας αβέβαιης ημισέληνου
τα δυο μικρά ποτήρια τα σώματα
γεμίζουν με τον οίνο τον μεθυστικό της Μίας Ημέρας
κι εγώ πίνω από το ποτήρι σου
εσύ
σπονδές στην άμμο τη διψασμένη το δικό μου
και να που η παλίρροια με ενώνει με το απέραντο...
{Α}
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
