| |
| | Η μπαλάντα των επίορκων της λύπης (ε) |  | | | ...Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε... | | |
Κανείς δεν με λυπήθηκε, καλέ μου,
κι ούτε και θέλω να με λυπηθεί
γιατί εγώ σκίζω τις λευκές επιταγές των κεκτημένων
και κάθε μέρα, νέα μέρα, σε γνωρίζω
σαν σε ποντάρω στης ρουτίνας το τραπέζι,
λίγο σε χάνω, σε κερδίζω, σε κρατώ.
Μου λες δεν σε λυπήθηκα, καλή μου,
που υποφέρεις με ιώβειο υπομονή κάθε στιγμή σου,
από μια αμάραντη και ανίατη εφηβεία που σε λιώνει,
σαν αντικρίζεις τις ρυτίδες της αλήθειας...
Κι όμως για χρόνια σε κρατούσα απ' το χέρι
τόσο κοντά σου, που ξεχνούσες να με δεις....
Από παιδί λυπόμουνα, μητέρα,
που ούτε ένα όνειρο δεν κράτησες ποτέ κοντά σου,
να τ' αναθρέψεις και σε εκείνο να χωρέσω μια για πάντα,
το ιδεατό σου να μπορέσω να φωτίσω...
Κι έτσι ακόμη με ανεμόμυλους παλεύω
και τα επινίκια δεν ξέρω ποιος θα δει...
Πόσο οι δυο μας μοιάζουμε, πατέρα,
στη λύπη, στις σιωπές, στον αιχμηρό εγωισμό μας,
και στη φιλήδονη και άγρια επίγνωση, πως όλα
είναι απλά, τόσο απλά που σε σκοτώνουν
και σ' ανασταίνουν, δίχως καν να σε ρωτήσουν...
Μα σ' όλα αυτά δεν συμφωνήσαμε ποτέ...
Κι αν σε λυπήσω πάλι, ακριβέ μου,
διάλυσε, κλέψε, άνοιξε τις πιο κρυφές αποσκευές μου...
κι αν δεν χαθείς στη σκόνη τους, και αν δεν πνιγείς μες στον θυμό σου,
δες την αλήθεια και το ψέμα αγκαλιασμένα...
χωρίς ντροπή και απελπισία θα κοιτιούνται,
χώμα και σύννεφο, σε αιώνια αντιστροφή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | Το χέρι μου άπλωσα, ψυχή μου, και σε βρήκα, τσιγγάνα μες στην αυτοκρατορία των συμπτώσεων. | | | |
|
Aρίστη Σιδηροκαστρίτη
23-10-2019 @ 14:03 | ::1255.:: ::love.:: | | Αγιοβλασιτης
23-10-2019 @ 16:16 | ::theos.:: ::up.:: ::theos.:: | | smaragdenia
23-10-2019 @ 16:42 | ΑΓΑΠΗ.....ΥΠΕΡΟΧΟ! !!
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.... ::hug.:: | | πανσελινος
23-10-2019 @ 21:23 | Από παιδί λυπόμουνα, μητέρα,
που ούτε ένα όνειρο δεν κράτησες ποτέ κοντά σου,
να τ' αναθρέψεις και σε εκείνο να χωρέσω μια για πάντα,
το ιδεατό σου να μπορέσω να φωτίσω...
Κι έτσι ακόμη με ανεμόμυλους παλεύω,
και τα επινίκια δεν ξέρω ποιος θα δει... ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Σκληρές, πικρές αλήθειες...
Είναι πολύ δύσκολες οι σχέσεις των ανθρώπων Αγάπη. Και όσο μεγαλώνουμε, γινόμαστε λιγότερο υποχωρητικοί, απαιτούμε ξεκάθαρες και ειλικρινείς απαντήσεις, δεν συμβιβαζόμαστε, δεν χαρίζουμε πια τίποτα και σε κανέναν...
| | Μάϊκ Χίτζ
23-10-2019 @ 22:33 | ::theos.:: ::kiss.:: ::theos.:: | | zari.kardias
23-10-2019 @ 23:28 | και κάθε μέρα, νέα μέρα, σε γνωρίζω
σαν σε ποντάρω στης ρουτίνας το τραπέζι,
λίγο σε χάνω, σε κερδίζω, σε κρατώ...
Τόσο ιδιαίτερα γραμμένο!!! ::yes.:: ::up.::
::hug.:: | | CHЯISTOS P
23-10-2019 @ 23:35 | Να ! "... η αλήθεια και το ψέμα αγκαλιασμένα... / ..χωρίς ντροπή .. / ...σε μια αιώνια αντιστροφή ! "
Μη φύγεις ποτέ από τους "στίχους" pennastregata.... ::love.:: | | anthrakoryxos
24-10-2019 @ 01:28 | Εξαιρετική!
| | pennastregata
24-10-2019 @ 14:44 | Σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία και τα σχόλιά σας... ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Μυλόπετρα
31-10-2019 @ 19:41 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΒΥΡΩΝ
06-11-2019 @ 20:17 | ::theos.:: ::love.:: ::hug.:: | | ταπεινος ναρκισσος
13-11-2019 @ 12:14 | Αλήθειες περιγράφεις με ουράνια καθάρια συνείδηση ! ! ! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
