| |
Ξαπλωμένη στων ονείρων την ακτή,
το χρυσό φεγγάρι χαζεύει η ψυχή'
και χορεύουν γύρω της λευκοί ανθοί'
μες στο αθώο ανασαίνει η ζωή.
Και το κοίταγμα της είναι αγνό,
σαν περιστεριού πέταγμα ειρηνικό.
Και το κορμί της διάφανο λαγαρό,
μα το κύμα που τη βρέχει αλμυρό.
Η φωνή της σαν τον φλοίσβο σιγηλή΄
από πάνω της φτερουγίζει μια ευχή,
που άφησε μάνα για μικρό παιδί,
που το πήρε κεραυνός και αστραπή.
Ένα αστέρι πλησιάζει σαν φωτιά,
να της ζεστάνει θέλει τη μοναξιά!
Μα και αν το βλέμμα είναι πικρό
δεν τη σκιάζει το εφήμερο πικρό.
Και στο βάθος μια καμπάνα τραγουδά,
για το φως που νικάει τη σκοτεινιά,
για το άσπρο που αναβλύζει ευωδιά
και μαζί του ανασταίνεται η χαρά!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
