| |
πές πως η πέτρα λιώνει
και η διάψευση ριπή
σκόνη λοιπόν σκόνη πολλή
πέφτει και σε πλακώνει
τα λόγια μου σ’εναλλαγή
και κάποια ονόματα σε γύψο
ζημιά δεν είναι να τα κρύψω
μαύρα πουλιά μες στη σιωπή
την εποχή των λουλουδιών
ονειρεύεσαι ακόμα
μουρμουριστό το χρώμα
που ξεμπουκάρει στο παρόν
σφηνωμένη μια καλημέρα
στ’απανωχείλι του πρωινού
κάπου εκεί στο μώλο της Λεμεσού
περιμένω τη μέρα
θα πάρω τ’αναβλεμά σου
μην ο φόβος το ξεθωριάσει
στο κατόπι σου το βήμα θα φτάσει
και στο εναγώνιο πνεύμα σου
θα πάρω όλες τις λέξεις σου
νάχω να τραγουδάω
ξεπλυμένος με φώς χαμογελάω
που πήρα απο τις φέξεις σου
πές το σάλπισμα μου εγερτήριο
και την αλήθεια μου ευλογία ζωής
γυρίζουν οι εποχές της γής
με γαλάζια ντυμένο το μυστήριο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
