| |
Όλα μες στα βάθη μου μιά δέηση τ’αρμονίζει
Άγιο γεμίζει ευώδιασμα τη μαύρη μου ερημιά
Ολοένα μου πλαταίνεται εκει που ο νούς χρονίζει
Μου αρματώνει απάντεχα τα μέλη ως την καρδιά
Στο ρόδινο μακάριο φώς σου υψώνω ακριμάτιστα τα χέρια
Για άλλη απο σέ δεν στέριωσα μες στη ζωή βωμό
Απάνω του τον έρωτα σου γυρεύω να γευτώ
Και στο Θεό μου προσευχή μερόνυχτα στήνω αιθέρια
Σαν το σφαγιό που ακόμα ζωντανό παλεύει και σπαράζει
Έτσι η ψυχή μου σέρνεται σ’ακράτητο για σένανε χορό
Μα φτάνει η ώρα που τη ζωή μου ο έρωτας σου αρπάζει
Αγνάντια μου το αδάμαστο του πόθου σου φτερό
Όση μου έμεινε πνοή, τη κυβερνάει η σκέψη σου κρυμμένη
Ολη εγίνηκε στα σπλάχνα μου αθάνατη θροφή
Στη νοσταλγία σου τη νιώθω αδιάκοπα δεμένη
Αχ ποια λαχτάρα αμίλητη με τρώει και κρυφή
Κι αν μεγαλώνει σ’άβυσσο η δόλια μου η μοίρα
Μες στη σιγή σου αγάπη μου την έκλεισες εσύ
Εκεί που η ψυχή δοξάζει τα ολόγλυκα σου μύρα
Κι η πύλη της Παράδεισος φαντάζει ολανοιχτή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
