| |
Πίσω απ' το άρειο χαμόγελό σου
συχνά κρύβεται κάτι
που δεν μπορώ να προσδιορίσω
αλλά με απωθεί.
Ίσως γιατί μου θυμίζει
κάποιες ασπρόμαυρες ταινίες
με ψυχρούς στρατιώτες-ανδρείκελα
όπου το μαύρο κυριαρχεί
και το άσπρο πεθαίνει
όπως πεθαίνει μια μοναχική νιφάδα χιονιού
μόλις αγγίξει το χώμα.
Ίσως γιατί μου θυμίζει
κάποιες γέρικες εποχές
δίχως καλοκαίρια, δίχως ελπίδες
με κρεματόρια κι αίμα
όπου το ανθρώπινο ξεφεύγει
και γίνεται χλεύη δίχως όρια.
Πίσω απ΄αυτό το χαμόγελο
της ατσαλάκωτης βεβαιότητας
πως είσαι υπεράνθρωπος
γίνε και πάλι άνθρωπος
και δέξου τους άλλους, τους "λειψούς",
σα να δέχεσαι απλά κάποιον
που έχει έστω ένα χαμόγελο
λίγο διαφορετικό απ΄το δικό σου
-εάν στο τέλος τού έχει απομείνει-
ίσως σαν αυτό που μπορεί να συναντήσεις
σ΄ένα μικρό προσφυγόπουλο
του μεγάλου στρατοπέδου
του οποίου κι εσύ τυγχάνεις εκλεκτός τρόφιμος
χωρίς να το έχεις ακόμα καταλάβει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
