Είμαι μια κραυγή, μπρος στου κόσμου το γκρεμό,
βγαίνω κάθε αυγή μ' έναν κόμπο στο λαιμό.
Διώχνω από τη γη τις νεφέλες τ' ουρανού,
την κατακραυγή των ανθρώπων δίχως νου.
Είμαι μια πηγή, τρέχω γάργαρο νερό,
του ήλιου η προσταγή, για ένα αντάμωμα ιερό.
Πλένω την πληγή του δικού σου του χαμού,
είμαι μια κραυγή, μπρος στην άκρη του γκρεμού.
