| |
Ποιά βροχή να παρασύρει όσα είπες
τίνος ουρανός να σε δεχτεί
σαν εσένα τέτοιους χαρακτήρες
δικές τους αποφάσεις να μείνουν μοναχοί
Έκλεισες παράθυρα και πόρτες
κλαίς τώρα γιατί ξέρεις
του χρόνου τελείωσαν οι βόλτες
ήρθε η στιγμή να υποφέρεις
Ήσουν ποτάμι που πήγα να πλυθώ
ένα χαμόγελο στα χείλη
προσπάθησα να το κρατήσω μυστικό
ήτανε κόκκινο και έκαιγε σαν τσίλι
δέν έχω τώρα κάπου να πιαστώ
όλα με εσύ τα χεις μολύνει
Ποιά ακόμη αγάπη να διαλέξεις
ότι κι αν κάνεις δεν μπορείς
στα ψέματα μπορείς να διαπρέψεις
ούτε αυτό δεν θές να το παραδεχτείς
Μάτια που δρόσισες με δάκρυα
ύστερα τ άφησες να μείνουν με λυγμούς
χίλια ίσως και περισσότερα κομμάτια
σώμα χαμένο στούς ωκεανούς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
