| |
| | Ανθρωποι Και Ανθρωπακια |  | | |
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ
Νοιώθω μια πίκρα στην καρδιά, μια αηδια
γύρω μου άνθρωποι πολλοί, μια κομμωδία
ψεύτικα γέλια και φιλιά, υποκρισία
χέρια που ανοίγουν γι αγκαλιές, κρύβουν κακία
μάτια που δεν κοιτούν ψηλά, μόνο στο χώμα
χαμόγελα χωρίς χροιά, κανένα χρώμα
νοιώθω μιά πίκρα στην καρδιά, γιατί είμαι μόνος
γύρω μου φίλοι και γνωστοί, θεέ μου , τι πόνος
πόνος που σκίζει την καρδιά, και την ματώνει
ξίφος που άνθρωπος κρατά, και το καρφώνει
κι εγώ μονάχα να κοιτώ, χωρίς να βλέπω
γύρισ’ το μέσα στην πληγή, μόνο προτρέπω
κλείνω τα μάτια για να δω , πιό καθαρά
νοιώθω το ξίφος να τρυπά , και να τρυπά
πίστεψα πως τυφλώθηκα, ότι δεν είδα
μα στ άλλο χέρι κράταγε, και μιά λεπίδα
χάρισε θάνατο αδελφέ, χαμογελάω
είναι το τέλος και η αρχή, παραμιλάω
ΑΝΘΙΜΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
smaragdenia
12-11-2019 @ 07:42 | ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΜΘΙΜΕ. ΕΠΙΚΑΙΡΟ.....
::lost.:: ::yes.:: ::no.:: | | ΑΥΡΑ ΕΣΠΕΡΙΝΗ
12-11-2019 @ 09:43 | Το ποίημά σου είναι όμορφα γραμμένο, μα πολύ-πολύ θλιμμένο.
Δεν είναι όλοι έτσι, υπάρχουν κι άλλοι που κρατούν χέρια
φως στο σκοτάδι φέρνουν και στο χειμώνα καλοκαίρια... | | ΒΑΛΣΑΜΟ
12-11-2019 @ 15:47 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
