| |
Για κείνα τα φιλιά στο μισοσκόταδο
απ' το δειλινό ως και το χάραμα,
τη χαραυγή σαν μας χαϊδέψουν οι πρώτες ηλιαχτίδες
κι' αντικρυστά σταθούν τα βλέμματά μας
το κορμί σου ευλαβικά θα προσκυνώ
σαν να φιλώ στερνή φορά.
Για κείνα τα φιλιά μες στην αχλύ του χρόνου,
στο αύριο και στο χθες,
σ' αγέρες με καιρούς δυσοίωνους
και κύματα να σπάζουν τις ψυχές μας,
μα δε λογαριάσαμε απ' άνεμο και βράχια
ούτε και τέρατα θαλάσσια,
παρά βγήκαμε στ' ακρογιάλι και θαυμάσαμε τις ζωγραφιές που κάνει ο αφρός
και μάζεψα κοχύλια να στα δώσω φυλαχτό,
βότσαλα να τα' χεις να μετράς θαλασσοπούλια
εκείνα π' αρμενίζουν τους γαλάζιους ουρανούς.
Για κείνα τα φιλιά του αποχωρισμού,
σ' ένα λιμάνι του μισεμού,
μόλις προλάβω μια στάλα απ τα μάτια σου να ζήσω
πάλι μια μοίρα αδήριτη μ' ακρωτηριάζει
κι η μοναξιά με καταπίνει σαν σαλπάρω,
πώς σβήνουν μες στο πέλαγο τα πλοία της γραμμής,
χάνετ' ο ορίζοντας και συ μεμιάς μαζί του.
Για κείνα ακόμα τα φιλιά που νόημα χαρίζουν
και χρώμα στο πικρό χαμόγελό μου που φορώ τα πρωινά,
και νύχτες σου παραμιλώ με στίχους,
και νανουρίσματα
στα χείλη σου επάνω ψιθυρίζω,
μόνο που σε κοιτώ γεννήθηκα χίλιες φορές
και πέθαν' άλλες τόσες,
σιγοτραγουδώντας το ιερό κι απόλυτο
που 'μεις μόνο αγγίξαμε κάποια βραδιά
στη σιγαλιά του ασύλου που μας παρείχε το σκοτάδι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
