| |
Σμήνος παράταιρα όνειρα
Σε μυαλό ματωμένο κινουνται πάλλουν
Τη δακρυσμένη όψη μου στραγγίζουν
Δαρμένα από μαύρους λογισμούς
Κι ο χρόνος να κυλάει
Τι θα μπορούσα ν'αποκριθώ
Βλέποντας τα δάκρυα που πέφτουν
Παλιό ερείπιο το κουρασμένο κορμί
Και κλείνω τα μάτια μοιραϊα
Συνηθίζω τα χείλη μου στη σιωπή
Και πνιγμένος απ τον κόπο σαστίζω
Μπρος στην αόρατη ερημιά μου
Ποιος θεός θα τολμήσει να με δικάσει
Να με χωρίσει από τον κόσμο
Μακρυά από ανθρώπους ζωντανούς
Περπλανώμενος κολασμένος
Να τρέχω σαν λύκος μέσα στ άπειρο
Πορεύομαι πια συλλαβίζοντας σε
Και σκαλίζω το τρυφερό σου κορμί
Με γάργαρα γέλια τραγούδια φιλιά
Και ρίχνομαι σε παράδεισους ερώτων
Γεμάτους φευγαλέες ηδονές
Και στην όχθη άλλων ουρανών
Αντλώ και ζυγίζω μια γνώμη
Που διάλεξες εμένα πάνω στη γή
Υπάρχεις ακόμα
Αλειμμενη με αγγελικό αγίασμα
Στη λάμψη της υπέρτατης σου γοητείας
Και στους αφρούς των προσμονών
Μοσχομυρισμένη οπτασία
Υπάρχεις ακόμα ανεξάντλητη
επιβεβλημένα ορατή
Κι είσαι τόσο νέα ακόμα
Ποιήτρια αγαπημένη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
