| |
Κοιτώντας έξω από το παράθυρό μου
το μουντό και συννεφιασμένο ουρανό
να ρίχνει τη θολούρα του στη γη,
σε θυμάμαι αγαπημένη μου.
Σε θυμάμαι τούτες τις στιγμές που στη σκέψη μου οι λέξεις
παίζουν κυνηγητό και στο χαρτί τα γράμματα ακολουθάνε
σαν σε παράτα το’ να μετά τ’ άλλο.
Έξω από το παράθυρό μου
οι κάργιες πετάνε αλαφιασμένες εδώ και εκεί.
Πασχίζω να συνταιριάξω λέξεις στο χαρτί, μα αυτές ανακατώνονται
και σχηματίζουν αλλόκοτες φράσεις:
Χρυσομαλλούσα μου, αγάπη μου, μάτια μου.
Η θολούρα όσο πάει και πυκνώνει.
Τα σύννεφα κοιτάζουν αγριωπά τη γη
λες και θέλουν να την πολυβολήσουν με βρόχινες μπόμπες.
Στο χαρτί μου σκυμμένος αγωνίζομαι να σε φέρω στο νου μου
μπρος από τα μισόκλειστα βλέφαρα της μνήμης.
Τα σύννεφα όπου να’ ναι θα τυλίξουν τη γη
με νερένιες κλωστές βροχής
και η μυρουδιά του νοτισμένου χωμάτου
θα απλωθεί τριγύρω σαν άρωμα βασιλικού.
Ξάφνου αστράφτει και μπουμπουνίζει
βρέχει με το τουλούμι.
Οι λέξεις πηγαινοέρχονται σαν κλόουν στα τσίρκα.
Σε θυμάμαι ταξιδεύοντας
στις ατελεύτητες θάλασσες του ονείρου.
Σε νοσταλγώ, όπως ο ξενιτεμένος τα γονικά του.
Η βροχή δυναμώνει και ο ήχος της ακούγεται
σαν ήχος από κύμβαλα μπάντας.
Το μολύβι μου καρφώνεται με μανία
και γλιστράει απαλά στο χαρτί μου αφήνοντας στο διάβα του
μαύρες κουκκίδες γράμματα.
Η βροχή σταμάτησε και η θολούρα αρχίζει και αραιώνει.
Ένα χρυσαφί φως αρχίζει να απλώνεται γύρω.
Και εσύ δεν φεύγεις από το μυαλό μου
που σε έχει αναπαράγει σε χιλιάδες αντίτυπα
για να μην ξεχαστείς.
Και εγώ καθισμένος στη σένια σού γράφω λόγια αγάπης,
λόγια διαποτισμένα από εσένα.
Είσαι χείμαρρος, μια νεροσυρμή
που με παρασέρνει στη λουλουδιασμένη ισιάδα της ύπαρξής σου.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
