ΑΙΟΛΟΣ
23-08-2006 @ 09:55 | Πολύ ωραίο Ειρήνη, αν και μελαγχολικό... ::smile.:: Καλησπέρα... | |
ειρήνη
23-08-2006 @ 10:01 | καλησπέρα Αίολε .. ::smile.:: | |
xazoula
23-08-2006 @ 11:56 | γιατι τοση μελανχολια?
::huh.:: ::cry.:: | |
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
23-08-2006 @ 12:16 | Καμιά μάχη δεν είναι ανώφελη.Ποτέ κανείς δεν πρέπει να εγκαταλείπει τον αγώνα και πάντα κάπου κάποιο τείχος μας περιμένει για να το τελειώσουμε. ::up.:: | |
χρήστος
23-08-2006 @ 12:35 | πολύ πολύ καλό.... | |
ofilia
23-08-2006 @ 14:04 | μέσα απο αυτα τ αποκαίδιακαι τον χαλασμό υπάρχει λίγη ελπίδα...γραφεις ομορφα.... | |
TAS
23-08-2006 @ 15:42 | Κερδίζεις την αδήριτη σοφία... ::smile.:: ::smile.:: | |
montekristo
23-08-2006 @ 18:31 | ψάχνω να βρω μια δυο λέξεις για να σχολιασω το ποιημα, δεν είναι ευκολο να τις βρω...ίσως γιατι η ματια μου συνηγορει απόλυτα με όσα λες, όπου κι αν κοιταξω την ίδια ματαιότητα βλέπω...καλό βραδυ ειρήνη | |
AETΟΣ
23-08-2006 @ 22:00 | Πολυ ωραιο!!!καλημερα ::smile.:: | |
ειρήνη
24-08-2006 @ 00:56 | σας ευχαριστώ όλους πολύ για τα σχόλιά σας.. προσπάθησα να αποτυπώσω σκέψεις που με τυραννούν χρόνια τώρα, σκέψεις που δεν έχουν καθόλου να κάνουν με μελαγχολία, ή την απουσία ελπίδας. Ο αγώνας συμβαδίζει με την ανθρώπινη φύση.. υπάρχουν στιγμές όμως που νιώθεις τουλάχιστον γελοίος όταν με αστειότητες χάνεις τη ζωή σου, ή όταν προσπαθείς να πείσεις για τα αυτονόητα.. ίσως πάλι αληθινά ευτυχείς να είναι οι σοβαροφανείς ..ξεγελούν τον εαυτό τους και τους άλλους γύρω τους ότι κάτι κάνουν ..και το κυριότερο , ζουν μέσα στη μακαριότητα της άγνοιας. | |
Δήμητρα
24-08-2006 @ 03:47 | Ειρήνη μου καλώς μας ήρθες πίσω.
Προσωπικά μου έλειψε η γραφή σου.
Πολύ δυνατό...Πολύ όμορφο.
Καλημέρα. | |
agrampeli
24-08-2006 @ 07:22 | μέ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ::smile.:: | |
 |
