| |
Στα πέτρινα μου τα αγκαλιά
ο ήλιος ξαποσταίνει
πριν γείρει μες τη θάλασσα μελής.
Στα χρώματα του δειλινού
πριν πέσει το σκοτάδι,
υπόσχεση ακουμπάει πως πάλι θα φανεί.
Κι έτσι γυρνάει τον τροχό
στην σκάλα μου απάνω
Βρεγμένη στις βροχές χαμογελώ.
Χειμώνες-μοναξιές γιλέκα που φοράω
στις ρόδες του καιρού ποδηλάτω
δε νοιάζομαι αν βρέχει, ας βραχώ!
Στη σιγουριά πως θα φανεί
βρίσκω τον εαυτό μου.
Πετάω τα παπούτσια τα στενά
Ειν η ζωή τόσο μικρή
δε φτάνει για να πάρω
του καθενός τη λόξα σοβαρά.
Κι έτσι περνάει ο καιρός
στις ρόδες μου απάνω
για λίγο σε σκοτάδια θα χαθώ
Μπορώ και αγαπώ
μπορώ και ν αμφιβάλλω
για όσα οδηγούνε στο σωστό
Ποιος τα γράψε για να τ' ακολουθώ..;
Κι είναι αυτός ο αρχηγός
ο βασιλιάς του σκότους
Ειν η απόδειξη, το φως πάντα νικά
Δε με μπερδεύουν τα πολλά,
τα λόγια τα μεγάλα.
Όλα μπροστά μου βρίσκονται
κουρτίνες μη τραβάς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
