| |
Τ΄ ακαταλαβίστικά σου, τα τρελά, τα ερωτικά σου
φίλε, με τρελαίνουνε
αν και δεν καταλαβαίνω, τα διαβάζω κι "ανεβαίνω"
διότι με ευφραίνουνε.
Τρυφερότατος, ως είσαι και ποτέ δεν προσποιείσαι
μέσα από τη μνήμη σου
μία φράση ν' ανασύρεις, άσμα για να της σερβίρεις
να της μείνει η φήμη σου.
Και οσάκις την διαβάζεις, με τον νου σου εσύ να βάζεις
(έχεις τη διάθεση)
μία σκάλα να της ρίξεις, το φεγγάρι να της δείξεις
με ψυχής κατάθεση.
Η ψυχή κι η νόησή της, (η υψηλή αισθητική της)
πάντα ξεχειλίζουνε
και η συγκλονιστική της, (η φασματοσκοπική της )
τρυφερά σ΄ αγγίζουνε.
Πάντοτε το φως τυλίγει, προκαλώντας κάποια ρίγη
στην ψυχή που μπαίνουνε
κι οι πελώριες οι ρίζες, (απ΄ του ρεύματος τις …πρίζες)
βγαίνουν κι ανασαίνουνε.
Η επίμονη ψυχή σου, η υπομονετική σου
θέλει προαπάντημα
κι η καθαροκρουσταλένια, λαμπερή και ασημένια
θα ΄ρθει ως συναπάντημα.
Κι έτσι οι ανασαιμιές σας, οι βαθιές κι ανέμελές σας
σαν τα κελαρύσματα
θα φυλακιστούν σε λέξεις, τρυφερές που θα τής πλέξεις
(της ψυχής κτερίσματα).
Από το συνταίριασμά σου, για να βγει το νόημά σου
ολοένα νοιάζεσαι
δέσμευση, ρίσκο, ευθύνη, ώστε κάτι ν΄ απομείνει
δίχως να κουράζεσαι …
(Στη βροχή κάτω απ΄ τ΄ αστέρια, να κρατάς τα δυο της χέρια
ώστε να μη βρέχονται
κι όταν παίρνεις το φιλί της, τα φεγγάρια στο κορμί της
να πηγαινοέρχονται…)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
