| |
Ξαναρχίζω τους μεγάλους περιπάτους
Πατάω γερά σα να λείπει ο κόπος
Ο δρόμος υπάρχει πράσινος ο τόπος
Συντρίβει τους άσημους θανάτους
Ας χαθώ στων χρόνων την αγωνία
Μπορεί να σώσω το μνημονικό μου
Σαν θα πλημμυρίζω το μυαλό μου
Με τη λαμπερή παράφορη σου ευτυχία
Η αγωνία μου βγάζει φώς πια κι ευωδιάζει
Από τα γελούμενα σου μάτια
Λέξεις ανασταίνω,τραγούδι ως τα πλάτια
Κι η χαρά μου οπου στοιβάζει τραντάζει
Η εποχή στρωμένη να περάσω
Με βάγια μάγια για να φτερουγίσω
Ονειρεύομαι προτού σ'αντικρύσω
Λίγο πιο πέρα απ το νησί μου θα φτάσω
Τώρα που των ουρανών χορεύουν οι δρόμοι
Και φανερώνεσαι γελώντας εσύ
Μόνο τόσοι μου μεινανε συνειρμοί
Μα την καρδιά μου την γεμιζουν ακόμη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
