| |
Τώρα που όλοι κοιμηθήκανε.. ξυπνάω
Και περπατάω στην γαλήνη της Σελήνης
Την μοναξιά μου έχω μάθει ν' αγαπάω
Με τα σμαράγδινα τα μάτια της οδύνης...
Μες στην σιγή και το απόκοσμο σκοτάδι
Ανοίγει μάτια η ψυχή.. και με κοιτάζει
Ο νους το σώμα ν' ανταριάσει διατάζει
Για τους δειλούς ανοίγουνε οι πύλες του Άδη...
Τώρα που σώπασε η τρέλα της Αθήνας
Ξεψύχησε στα χέρια μου Ιούλης μήνας
Κι αναρωτιέμαι αν ο Αύγουστος θ' αντέξει
Όλη την Ποίηση στα στήθη μου ν' αρμέξει...
Μέσα στις μνήμες των μυριάδων αστεριών σου
Σμίγω τη ρώμη και την θέρμη των χεριών σου
Ταξίδι τάξε μου στου νου τους γαλαξίες
Για να ζυμώσουμε ανθρώπινες αξίες...
...
Τώρα που όλοι κοιμηθήκανε.. σωπαίνω
Μέσα στη φλόγα του κεριού σε ανασταίνω
Πλέρια ευτυχία αναβλύζει η απουσία
... Ίσως κερδίσαμε της ζήσης την ουσία...
1-8-2009
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
