| |
[I][color=black][font=georgia]
Όπως χανόσουνα στην άσπλαχνη βροχή
Τα βήματά σου φτιάχναν νύχτες απωλείας
Στο πεζοδρόμιο ανάμνηση πικρή
Μετά το τέλος, η αρχή της αγωνίας
Το οξυγόνο πως τελειώνει σ’ ένα αντίο
Και πως γεμίζουν μ’ αναμνήσεις τα κενά
Μοιάζει με σένα του χειμώνα μου το κρύο
Μοιάζει με μένα της ψυχής το πουθενά
Αλήθεια μόνο αλήθεια σου χρωστούσα
Και ουρανούς μέσα σε μάταιο φιλί
Μέσ’ απ’ τα χέρια σου σαν θάλασσα γλιστρούσα
Και μες στο σύννεφο κρυβόσουν σαν βροχή
Το οξυγόνο πως τελειώνει σ’ ένα αντίο
Και πως γεμίζουν μ’ αναμνήσεις τα κενά
Μοιάζει με σένα του χειμώνα μου το κρύο
Μοιάζει με μένα της ψυχής το πουθενά
[/B][/align]
[/color][/font][/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
