| |
Η φουσκωμένη θάλασσα με τ’άσπρο της σεντόνι
το κατώφλι στο πρώτο της μεγάλο σταυροδρόμι
η νύχτα που δεν αφήνει το φώς να ξεχωρίσει
και το παράξενο εωθινό φεγγάρι
που περιμένω απόψε ν’ανεβεί
ούτε η πομπή του Ωρίωνα ούτε η όψη της Κασσιόπης
μυστήριο στα μάτια σου τα φεγγοβόλα
που τυφλώνουνε στιγμή στιγμή τα μάτια μου
κι όλα τ’αλλιώτικα τα καλοβλέπω
σε τούτο το νέο της ζωής μου το ταξίδι
Στο έβγα περπάτησα του χρόνου
κάτω απο σύσκια φυλλώματα πλατάνων
ανάμεσα απο θάμνους αρωματικούς.
Νύχτωνε μα δεν μου περνούσε γνώμη γυρισμού
και βούλιαζα σαν πέτρα σε χειμάρρους κρίνων
με το τραγούδι του κρυστάλλινου νερού
στ’αγκάλιασμα καθάριο σα χάδι μαβί
να σμίγει με τα αιωρούμενα βλέματα της αγάπης.
Ταξίδευα κρατώντας το όνειρο απ’το χέρι
στο άγγιγμα του ανάγγιχτου
στραγγίζοντας το θάρρος της καρδιάς
ωσότου αναλάμψανε τα μάτια
κι ήταν εκείνη η λάμψη μες στο χαμόγελο σου
στο πρόσωπο που είδα με την εικόνα ζωντανή
κρατιέμαι ακόμα,φτάνω το νόημα να συλλάβω
καινούργιο καταφύγιο να γυρέψω
στην θελημένη μοναξιά μου μιάν καθαρή απαντοχή
Περπάτησα με το ρυθμό της υπέρτατης χαράς
στο κατάληχτο ωραίο μου ταξίδι
όπου μέσα ήμουν κλεισμένος και δεν ήξερα
δεν ήξερα πως θάταν η ευτυχία του μυστηρίου
κι εκείνη η διάχυτη σωτηρία του εαυτού μου
περίμενα να ξεχωρίσω στο νεφέλωμα
ποια ήταν η νεραίδα που συγκρατεί στην αγκαλιά της
όλα τα πλήθη των αστερισμών
και τον φλογερο ήλιο του μεσονυχτίου…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
