| |
και την πρώτη νύχτα μέσα μπήκα
είχα χάσει πια το πρόσωπό μου
σε κανένα τότε δεν ανήκα
φύλαγα το φώς στον εαυτό μου
άνοιγα σε ένα υπόγειο μουσικές
κι ο ίσκιος μου μεγάλωνε στον τοίχο
μου μεθούσανε ξανά οι λογικές
και γύρευα να γράψω κάποιο στίχο
για σένα,που δεν πρέπει αβαρία
πάλι φυσάω το όραμα πυρώνει
θα στερέψει η κρύα μου φλυαρία
πλημμυρίζει το άδειο μου σαλόνι
ήρθαν οι στιγμές σιγουρεμένες
να μιλήσω με ξεσκισμένη φωνή
μα ήταν οι λέξεις μου κουρασμένες
δίχως κόκαλο η ψυχή μου τι να πεί
και ξημέρωσε κακός χειμώνας
κάτι θάρχιζε πάλι στο αίμα
έφυγα σκυλί της Βαβυλώνας
φάντασμα η πόλη στο άγονο βλέμα
σαν με δείς κάποτε νανασαίνω
λίγη ζωή σαν αντίδωρο δώσμου
φράξε ύστερα σε οτι παρασμένο
τα σύνορα του αυριανού μου κόσμου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
