| |
επάνω μου ολοένα σε τραβάω
οπως τραβούν τα πέλαγα τα ποτάμια
μη φοβηθείς καλά τώρα πια βαστάω
και λυγάω και γέρνω σαν τα καλάμια
μην πείς πως ακόμα ονειρεύομαι
μ’έχουν ξυπνήσει πάλι οι αναμνήσεις
ξάγρυπνος νείρομαι και μαγεύομαι
με πεισμώνουν οι άπειρες μου αισθήσεις
δώς μου μια γουλιά απ’το γλυκό κρασί σου
κι ολόγεμο ένα κύπελλο αφιόνι
ριγμένος στη θέα του κόσμου μαζί σου
μαντεύω το μυρωμένο που με ζώνει
το κορμί σου, νάμαι κιόλας ξεζωσμένος
κι ας μ’αντισκόβει ο νούς μου που βαραίνει
και τραγουδώ και χορεύω αλειμένος
σαν μάγος ισχνος σε ξωτικά τεμένη
τ’αλικόβαφα χείλια σου πλέρια λύσε
όπου τ’ανθρώπινο πάθος μου φτασμένο
σαν παράτολμη μελωδία καλεί σε
στο γνήσιο μου μέλι το καλοθρεμμένο
κι ο στίχος της που αγέραστος θα μείνει
λάμψη του ωραίου που ζεί πιο πολύ
μα εδώ πέρα άλλο φώς δε θα δίνει
λίγο πριν με βαφτίσει θα τόχω πιεί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
