| |
Κάρφωσα τις ανατολές, που διάλεξες να λείπεις
κι ανέτρεψα στην άβυσσο, τους ήχους των κυμβάλων,
διάλεξα μωβ, και κόκκινο, να φτιάξω εικόνα λύπης,
και χάρισα έρωτα βραδιά, σ’ έναν εχθρό σου μάλλον
Στων Φαρισαίων τους γιαλούς, έριξα το σκαρί μου
σημάδεψα τα «σ’ αγαπώ» και σήκωσα το κλείστρο
άλλονε φιλοξένησα στο ιπτάμενο χαλί μου
ψάχνοντας γη του έρωτα με ούριο Μαϊστρο
Με δεκανίκι περιττό, στων Μάηδων τους δρόμους
περπάτησα τη λίθινη αρχαία εποχή σου
με είδες που αντιστάθηκα, απέναντι στους νόμους
και φώναξες «Τετέλεσται», μέσα στη ταραχή σου….
Πώς να σου γράψω το ρυθμό που σβήνει το μελάνι
πώς να βρω το ανεμούριο, πριν μπω στην ατραπό σου
σου ‘γνεψα πως προσπέρασα, μ’ έβρισες: «παλιοαλάνι»
κι άλλη διάλεκτο ζητάς να πεις τα σ’ αγαπώ σου
Κάρφωσα τις ανατολές στο αέτωμα της δύσης
κι έφτιαξα το περίγραμμα με μιας νυχτιάς πινέλο
μη ψάχνεις λόγια να μου πεις, δεν θέλω αναλύσεις,
μα ούτε να μ’ έχουν όμηρο, τα «πρέπει» και τα «θέλω
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
