| |
Το περιστέρι ήταν λευκό όπως πετούσε
Πάνω από την αφρισμένη χειμωνιάτικη θάλασσα
Ενώ, έγινε γκρίζο έτσι όπως έφτασε στην πολιτεία
Και τα περιστέρια της πόλης, ήταν γκρίζα και αυτά
Η πλατεία ήταν μουντή στο χειμωνιάτικο φως,
Τσιμεντένιο φρούριο γεμάτο παράθυρα,
Απλωμένα νωπά ασπρόρουχα,
Περιστοιχισμένα από πολυκατοικίες
Ήταν Γενάρης μα ζούμε εδώ κάθε μήνα, αιώνες
Κάτω από τα πόδια μας, η γη που μας γέννησε,
Γύρω μας, η πόλη που μας κοιμίζει
Μέσα στην καρδιά μας η εικόνα μίας σύναξης
Βορινής, βουτηγμένης στην γαλήνη και το φως
Η πλατεία είχε τα δικά της περιστέρια
Η εκκλησία είχε μέσα της ήδη το Θεό
Ο σταυρός αγίασε τα παγωμένα νερά
Μα τα νερά ήταν πάντοτε αγιασμένα
Τα βαριεστημένα βλέφαρά μας
Όπως ξυπνούμε μες τα παράθυρα της πόλης
Για να σταθούμε σε ασπρόμαυρες γιορτές
Μας θυμίζουν αδίστακτα το αρχαίο δίλλημα
Αγάπη και ελευθερία ή καταπίεση και θάνατος;
Είναι όλα τόσο πολύ συνηθισμένα
Το κρύο, τα περιστέρια, η προσμονή
Αλλά πάντα έτσι είναι τα Θεοφάνεια,
Για κάποιους απελευθέρωση και αποκάλυψη
Για κάποιους άλλους απλή ειρωνεία
Ήταν 2019 μα ζούμε εδώ αιώνες
Κουρασμένοι αλλά αθεράπευτα νέοι
Προσευχόμαστε ακόμη για τα παιδικά όνειρά μας
Μέσα και έξω από αυτή τη γη, αυτή την πόλη
Αλλά πάντα μέσα στην ουσία μας
Ενώ ο Πατέρας, ο Γιος και το Πνεύμα
Τα λευκά περιστέρια των θαλασσών του βορρά,
Βρίσκονται πάντα μέσα στην καρδιά μας
Γιατί όλοι μας είμαστε εδώ, εντός της πόλης
Εντός του νερού, εντός του αιώνια παρόντος
Μέλλοντός μας..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
