| |
Κάθε που αργά στη νυχτική γαλήνη ακούς μουρμουρητό
Τραγούδι ανάλαφρο που όλο ζητάει να βγεί
Και παραμένει απαραβίαστο μες στη ψυχή
Να ξέρεις,είμαι εγώ αγαπημένη που σου τραγουδώ
Κι οταν ακούσεις να ξεσπάει σφοδρή που δε σιγάει ταραχή
Στους δρόμους σου το βουητό να τρέχει ποταμός
Ν’αφροκοπά να πλημμυρίζει σε άκρη απαντοχή
Να ξέρεις λατρεμένη είν’ ή καρδιά μου που χτυπάει σεισμός
Χαμένος δεν είμαι σαν τον ναυαγό σε μνήμες δαδοφόρες
Μάχη θνητού ανθρώπου,που δεν αντέχει αναβολή
Η σκέψη μου,άγρυπνη βίγλα,χάρη σε εσέ κρατεί
Για σένα η λαχτάρα μου,κρυμμένη,όλες τις νύχτιες ώρες
Τη νύχτα τούτη μια μοίρα προαιώνια με καλεί
Φωνάζει ομολογεί ,βροχή που αδιάκοπα σταλάζει
Και πιά δεν έχω υπομονή, ανασαίνω μ’ανήκουστη ορμή
Με ζώνουν οι ουρανοί και η ζωή αμείλιχτη με κράζει ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
