Πάνω που όλα άρχισαν κατά κάποιον τρόπο να ηρεμούν , ακούστηκε το τρομαγμένο πέταγμα του περιστεριού , με αργές κινήσεις σαν να ήταν τα φτερα του λαβωμένα ....
πανω που μπήκε λίγο φως από τη χαραμάδα της σιωπής ,άρχισε πάλι το κουβάρι να ξετυλίγεται στο πάτωμα και άντε τώρα να το μαζέψεις με χέρια τρεμάμενα για δεύτερη φορά μέσα σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα .....
χιλιαδες σκέψεις παρελαβνουν στο νου και διαμελίζονται στην κλάση ενος δευτερολέπτου χωρίς να έχουν τεκμηριώσει το ελάχιστο ....
ένα παραπονεμένο γιατί ,παραμένει να υπακούει στα μεγάλα κι ατελείωτα ερωτηματικά μου , χωρίς κάποια συγκεκριμένη απάντηση ....φυσικά
αναρωτιέμαι με το φτωχό μου μυαλό ,ποσες ακόμη διαδικασίες πρέπει να υποστώ Υψιστε ;;; Ποσα ποτήρια ξεχυλισμενα με πίκρα και χολή πρέπει να πιω ως το τέλος της διαδρομής μου άραγε ;;;
αρχίζω να χάνω έδαφος σαν το τρομαγμένο περιστέρι .....
αρχίζουν τα εσώψυχα μου να τρανταζονται και να καταλήγουν σε θρύψαλα ....
αρχίζει το σώμα μου να συνηθίζει τις ουλές και τον πονο ....
αρχίζω να συμβιβάζομαι με όλα όσα μου ανέφεραν .....
μα αντιδρά ο νους μου να απορροφήσει τα λεγόμενα και να ταυτίσει τα γενονοτα στις αλήθειες .....
- αραγε υπάρχει φως μετά το τούνελ ;;; Η απλά μας παραμυθιάζουν και μας προετοιμάζουν για εκείνο που ήδη γνωρίζουμε και από τις δυο όψεις του σαν κάλπικη λίρα ;;;
