| |
Θα με δείς σα δώσω πάλι τη μορφή σου
στην άβολη ζωή μου
με αίμα της αγάπης γυμνός μπρος στη σιωπή
θ'απλώσω σώμα και ψυχή
Στη ζωή μου εσύ σοφία
και τρελλή μου φαντασία
συντρόφισσα μου η σκέψη
Που πια μ'έχει πλανέψει
Στα όνειρά μου μάγια
της αγάπης μυρισμένα βάγια
φτερουγίσματα της νιότης
κι η αλήθεια στο σταυρό της
Σκότωσα πια το καύμα
και λέω … ώ τι θάμα
που δεν λούστηκα στην Κασταλία βρύση
που η εικόνα σου θα μ'αναστήσει
Σε υμνώ και σε χαιδεύω
και τις λέξεις σου μαζεύω
του γαλαξία πίνω το γάλα
για να σου πώ τα πιο μεγάλα
Τι λέω τι λέω προς τι τόσοι κόποι
τα μάτια ορθάνοιξαν οι ανθρώποι
τα γητέματα και τ'άστρα
κτίζουν παλάτια κτίζουν κάστρα
Σ'αγάπησα γιατί είναι τα χέρια σου και σένα
σαν τα δικά μου ανοιγμένα
γιατί το κορμί σου έχει τη χάρη
να μου χαρίσει ένα γαλήνιο μαξιλάρι
Σ'αγάπησα γιατί έχεις μια καρδιά φωτιά γιομάτη
γιατί έχεις το νού σου ξάστερο και λαγαρό το μάτι
γιατί σα φυσάει βοριάς κι έρχεται αγριοκαίρι
εσύ μου απλώνεις το χέρι
γιατί κι εσύ ονειρεύτηκες τη νέα ζωή
την απλή και ταπεινή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
