| |
Κριεζώτου δεκαεπτά και Σφακτηρίας
Πάνε τα τώρα πέντε χρόνια και τρεις μνήμες
Αναμνήσεις σε καλάθια ευκαιρίας
Και στιχάκια που ξεμείναν από ρίμες.
Το κουδούνι πια δε γράφει τα’ονομά μας
Στο σαλόνι πεταμένες δυο σιωπές
Στη ντουλάπα κρεμασμένα τα ονειρά μας
Κι εχει μείνει λίγος πράσινος καφές.
Δε θυμάμαι αν σε έλεγαν Ισμήνη
Το μυαλό μου έχει γίνει πια τεκές
Κι αν είναι κάτι απ’το χθες που έχει μείνει
Είναι που πάντα είναι γκρι οι Κυριακές
Κριεζώτου δεκαεπτά και Σφακτηρίας
Της αγάπης τα ρολά κατεβασμένα
Παραδίπλα το μπαράκι της Μαρίας
Δυο μπουκάλια αναμνήσεις κερασμένα.
Δε θυμάμαι αν σε έλεγαν Νατάσα
Ή αν ήσουνα μια εφεύρεση του νου
Κι αν είναι κάτι που μου κόβει την ανάσα
Είναι το μαύρο του απόλυτου κενού.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
