| |
Θαρθώ μια μέρα πλάι σου κι ας με διαβούν τα χρόνια
Κείνα θα φύγουν ύστερα μα εγώ θα μείνω αιώνια
Θαρθώ σα ξεσκισμένο κύμα που στην βαριά ανεμοζάλη
Αναζητεί τη μοίρα του στ’αμμουδερό ακρογιάλι
Ήδη ονειρεύομαι το δρόμο που θα πάρω
Το φώς σου που θε να ιδώ μακρυά σαν κάποιο φάρο
Και τη στιγμή που ανάλαφρα χωρίς να σε ταράξω
Σα ναυαγός στα πόδια σου θα πέσω και θ’αράξω
Θαρθώ το θάμα σου να ζήσω και να δώ
Τη μέθη εκείνη τη βαθιά να τηνε ζήσω
Κι αν χίλιοι χρόνοι μούλαχαν να μένω να σκεβρώνω εδώ
Δε θα πεθάνω αγάπη σε εσένα πριν γνωρίσω
Και δακρυσμένος θα γελώ και γελαστός θα κλαίω
Θα στραφταλιάζει ολόγυρα γύρω και μέσα μου το φώς
Μέσα και γύρω μου η χαρά σαν άρπα θ’αηδονίζει
Κι αγάλια θα μου γίνεται πάλιν ο κόσμος αδερφός
Κι αυτός,αδέρφι μου παλιό θα με ξαναγνωρίζει
Κι όταν τα μάτια σου αντικρύσω κι εκείνα με κοιτάξουν στοργικά
Στην ύπαρξη μου ολάκερη μια βρύση θ’αναβρύσει
Εκείνη η βρύση που ύπνωνε θ’αρχίσει να κυλά ξανά
Και κείνη πούσπασε η φωνή θα ξαναντιδονίσει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
