| |
Του Πήγασου τ’ ακρόφτερο
Φτερούγισεν ο Πήγασος
κι έπεσε απ' το φτερό του,
πούπουλο κάτασπρο, χλωμό,
όπως το μέτωπο του.
Το πήρα, το πελέκησα
κι έφτιαξα, με τα Σένα,
να γράφω όσα έζησα,
αγαπημένη πένα.
Μελάνι έχω ακριβό,
απ’ της καρδίας το αίμα,
που μαύρο βάφει, στον καιρό,
του κόσμου αυτού το ψέμα.
Μα σαν αγγίζει στο χαρτί,
φωτιά ανάβει η πένα
και λαμπαδιάζουν στην στιγμή,
οι στίχοι σαν κι Εσένα.
Και το μελανί ξαναζεί,
στην χέρσα Γη τρυπώνει
κι εκεί μ’ Εσένανε μαζί,
Ρόδο ακριβό φυτρώνει.
Και μένω με τ' ακρόφτερο,
του Πήγασου στο χέρι,
να σου προσφέρω πρόσφορο,
ένα μικρό τεφτέρι.
Και κειό το ρόδο τ΄ακριβό,
μοσχοβολά λιγώνει,
κι εμένα η απουσία σου,
σαν το κερί με λειώνει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
