| |
"Οι στιγμές μαζί σου μαγικές,
Οι ώρες που περναμε μοιάζουνε ιδανικες
Και όλες οι απόψεις σου μοναδικές,
Ζούμε σε περιόδους ονειρικές.
Τη νύχτα κουρνιαζω στην αγκαλιά σου
Και παρακαλάω για ένα από τα φιλιά σου.
Βυθιζόμαι στη χαρά του να μαι κοντά σου,
Νιώθω πως αποτελούμαι από τα άτομα σου.
Αράζουμε στον καναπέ με ταινίες
Λένε αστείες ιστορίες μικρές αν σκεφτείς πως υπάρχουν και τέλειες...
Στα παγκάκια ξύπνιοι κοιμόμαστε
Και το μέλλον ονειρευομαστε. "
Ωραίος μονόλογος,
Η φάση δεν ακούστηκε ακόμα καν πρόλογος.
Μία μέρα λοιπόν έγινε κάτι παράξενο
Ο φίλος μας λοιπόν δεν βρήκε το ταίρι του να τον περιμενει στον διάδρομο.
Έψαξε και αυτός με τον τρόπο του,
Την πήρε τηλέφωνο να ακούσει τον τόνο του
Μα δεν πήρε ακρόαση κρίμα πάει ο λόγος του,
Οαου για κοίτα παράδοξο.
Της έστελνε μυνημα, μα έλεγε ακόμα παραδόθηκε,
Και τότε σκεφτότανε μηπως σε άλλον η πουτανα δόθηκε.
Πέρασε απο το σπίτι της και την περίμενε ώρες,
Που να ξερε όταν ξεκίνησε πως θα έτρωγε πόρτες.
Έκατσε και περίμενε μέχρι τις τέσσερις,
Πόσους καφέδες να αντέξεις.
Μέτα απογοητευμένος γύρισε σπίτι του.
Άφαντη η τύπισσα, σκέφτηκε μήπως κοιμήθηκε σπίτι του.
Και τοτε απόφασισε θα περιμένει μέχρι το τέλος.
Γύρισε πίσω και φώναξε μέσα του "Θεέ μου δώσε μου λίγο έλεος".
Στάθηκε περιμένοντας στο αμάξι αποφάσισμενος,
Φαίνεται στο βλέμμα του αγχωμένος,
Εδώ και καιρό μέσα του χαμένος,
Από τον κοινωνικό του περίγυρο απομονωμενος.
Έχασε τον εαυτό του,
Για να ζει μέσ' στο όνειρο του,
Χωρίς να ξέρει αν θα ξυπνήσει
Και το αφήνει να τον κοιμησει.
Και τότε ήρθε η ώρα της κρίσης,
Την βλέπει να πέφτει στην αγκαλιά κάποιου άλλου,
Ξεπερνά όλο το αίσθημα της πίεσης και του πόνου,
Και πάει έτοιμος να φέρει την ρήξη.
Νιωθει όλο το βάρος στα πόδια του,
Δεν μπορεί καν να κινήσει το σώμα του,
Δεν λειτουργεί το μυαλό του
Και το συναίσθημα έχει διαλύσει το βαθύτερο εγώ του.
Είναι έτοιμος να καταρρεύσει,
Μα υποσχέθηκε στον εαυτό του θα αντέξει,
Την ψυχή του θα παραδώσει,
Και το μυαλό του τον έχει ήδη προδώσει.
"Πως μπόρεσες, νόμιζα πως με αγαπούσες,
Ήταν τοτε που με φιλούσες και μου θυμίζες,
Τον εθισμό που μου προκαλούσες,
Με έκανες να ζω και στην ζωή σου με προσκαλούσες,
Όταν ήμουν κοντά σου με παρακαλούσες,
Και στις χαρές σου θυμάμαι πως με καλούσες,
Στις λύπες σου πάντα με ζητούσες
Που να ξερες πόσο με γάμουσες!!!!!!
Και ποιος είναι αυτός; με αυτόν με απατουσες,
Τόσο καιρό που δεν απαντούσες;
Όταν σου έγραφα γιατί δεν μου πες πως με βαρέθηκες,
Και τόσο καιρό το μονο που έκανες ήταν ότι με ανεχτηκες.
Πες μου θέλω να ξέρω,
Τουλαχιστον απαντά σε αυτό και φεύγω.
(Ότι και να σου πω δεν θα καταλάβεις, το ξέρω
Δεν μπορείς να νιώσεις τον πονο που έχω
Και αν σου μιλήσω για αυτόν θα μου πεις, τον αντέχω
Δεν νομίζω να με έχεις νιώσει να τρέμω.
Σου είναι εύκολο να λες σε αγαπάω,
Και πες σε πιστεύω,
Δεν ξέρω αν στην ζωή μου σε θέλω,
Και τι εννοείς σε αγαπούσα;
αφού τόσο καιρό σε αγνοούσα
Πάντα φιλικά το εννοούσα,
Ερωτικά ποτέ δεν μιλούσα.
Με ανατριχιαζεις δεν θυμάμαι τα πράγματα για τα οποία φωνάζεις
Πάντα έλεγες ποσο με θαυμάζεις,
Ίσως να 'ταν καλύτερα να φύγεις
Με όλα αυτά με τρομάζεις)
Αχ δεν έχεις ιδέα πόσο σε θέλω
Και αν ήταν στο χέρι μου τα πάντα υπομένω
Και ας ισχύει πως όσο σε βλέπω νιώθω πως αργοπεθαινω
Νομίζεις πως ξέρεις τι θέλεις, μπορώ να σε σημαδευω
Και τότε να πεις αγάπη μου δεν ξέρω τι λέω
Να ξέρεις πως απλά σε παιδεύω!
(Νταξει φίλε τα 'πάτε τώρα,
Γιατί δεν γυρνάς σπίτι σου πήγε αργά ή ώρα,
Και γαυγίζεις σαν σκύλος δεμένος
Χαχαχα είσαι πέρα για πέρα χαμένος.
Σε βαρεθήκαμε και κουράστηκαμε
Με τις ιστορίες σου σχεδόν κοιμήθηκαμε)
Εσύ βουλωσε το! Δεν ξέρω καν το όνομα σου,
Νομίζεις θα σεβαστώ την ιδιότητα σου;
Μπορώ να σε πνίξω μέσα στα ίδια τα αίματα σου,
Και να γεμίσω σταυλο με τα μαλλιά σου.
Και για όσο εγώ είμαι στη θέση του σκύλου,
Για άλλο τόσο εσύ είσαι στη θέση που είσαι,
Μα πόσο αφελής είσαι;
Για λίγο είναι, δεν μπορείς να κρύψεις τι είσαι.
Και πίστεψε με κανένας δεν θέλει να μάθει ποιος είσαι.
Θα βρω αποδείξεις και θα στις δείξω,
Μόνο και μόνο για να σε συντριψω.
Γύρισε σπίτι του, γκρέμισε το γραφείο του,
Γέμισε σκουπίδια το χώρο του.
Δεν βρήκε τίποτα, αυτή δεν υπήρξε ποτέ;
Μόνο τις φώτο που δεν θυμόταν να έβγαλε μόνος του.
Όλα όσα πίστευε ήταν στο κόσμο του;
Αδεια είναι η συλλογή στο κινητό του,
Δολοφονήθηκε μέσα στο όνειρο του.
Τελικα όλα ήταν μέσα στο μυαλό του.
Γίνεται χίλια κομμάτια,
Τα πάντα πιστεύει είναι μάταια,
Παίρνει τα χάπια και ελπίζει σε θαύμα
Και τότε κλείνει τα μάτια,
Ελπίζοντας θα κοιμαται για πάντα...
"Αρρωστημένη μου αγάπη,
Ήσουν τόσο μαγική που το μυαλό μου σε κανει να μοιάζεις δυνατή,
Η ψυχή μου σε νιώθει μαζί
Και ας είναι αυτό το τέλος μια καινούρια αρχή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
