| |
Δωσ’μου το άγιο χέρι σου,μπορώ να τ’αγγίξω
Χωρίς το φόβο της παλιάς μου σιωπής
Σαν κάτι ολότελα δικό μου στα χέρια μου να σφίξω
Χωρίς τον τρόμο για τον ίσκιο κάθε κίνησής μου τυφλής
Ανάμεσα στα σφιγμένα μας χέρια δεν βρίσκει πέρασμα η σκοτεινιά
Πολιορκημένη απ’τον εαυτό μας μένει αξόδευτη,χαλαρή
Απόψε κάθε γουλιά του αγέρα,αθανασία,βαμμένη με φιλιά
Κι ο θάνατος, όνειρο μακρυνό,που ψάχνει το σχήμα του να ξαναβρεί
Χρυσά τα μαλλιά σου στο λιανό φεγγάρι,
Στιλπνά,πανίσχυρα ξεχωρίζουν στον ουρανό
Τώρα στις άκρες του νησιού μου δεν πρωτοστατούν οι φάροι
Τώρα τ’απίστευτο φώς σου ως την άκρη του κόσμου απλώνεται γυμνό
Όλα τα ωραία εσένα προσμένουν μες στην ταλάντευσή τους
Ν’αναλάβεις εσύ την ευθύνη,να τους δώσεις το νόημά τους
Για να πάρουν μαγεμένα τη μορφή τους,
Για να τα πράξεις ,για να τους δώσεις τ’όνομά τους
Τι είναι λοιπόν η ζωή μου χωρίς εσένα,καημός και κραυγή
Μετρημένη με το δικό μου χρόνο,χάνοντας χρώματα γερνάει
Με το βουβό χαμόγελό της ρυτιδώνει λίγο λίγο σαν ύπαρξη σωστή
Βλέπει μονάχα τον άδειο κόσμο,φθείρεται και γερνάει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
