ΑΜΑΡΥΛΙΣ
06-02-2020 @ 06:56 | Πάρα πολύ ωραίο, καλημέρα. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
smaragdenia
06-02-2020 @ 08:17 | Τίμησα τη φύση όσο μπορούσα
την υπηρέτησα με πάθος
σαν μεγάλη μητέρα.
ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΤΟ ΕΚΑΝΑΝ ΟΛΟΙ
ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΑΝΕ
ΑΠΟΡΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΠΩΣ ΕΤΣΙ
ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΣΕ ΘΑΝΑΤΟ ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | |
ΛΥΔΙΑ_Θ
06-02-2020 @ 08:48 | Την Αρκαδία δε ζήτησα
παρά μόνο την τίμησα
σαν εικόνα στο ορίζοντα που θέλγει
σαγήνη στο δρόμο του καλού.
Δυνατή δημιουργία !!! | |
**Ηώς**
06-02-2020 @ 10:35 | Αυτό το ανείπωτο, το ανεκλάλητο
που ποτέ, με όσες πράξεις κι αν έκανες,
με όσα κι αν είπες ή βίωσες, τραγούδησες ή χόρεψες
ποτέ δεν καταφέρνεις να το διατυπώσεις ολόκληρο.
πάντα ένα «κάτι » απομένει για το επέκεινα.
ανεύρετο, μέσα στους τόσους εξηγημένους
κι όμως ...ανεξήγητους χρησμούς του μυστηριακού υπάρχειν.
Αυτό το «κάτι ακόμα»
το ανεκλάλητο- που ποτέ δεν ειπώθηκε από τη Φημονόη
στους απανταχού ερμηνευτές και αποχρησμοδότες της ζωής....
Μη λες :-Νωρίς φεύγω ή αργά.
Άχρονα το μάνταλο της γης
κρούουν οι βροτοί να επιστρέψουν.
Άχρονο το χώμα υψώνεται,
φλέγεται, επιστρέφει στο χώμα,
καθώς της λεύκας τα φύλλα ψιθυρίζουν:
-Έρχου άνεμε!
Φωτεινή Α.Κ ::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | |
Κων/νος Ντζ
06-02-2020 @ 11:36 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Aρίστη Σιδηροκαστρίτη
06-02-2020 @ 21:04 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
 |
