Τα πράγματα εξελίχθηκαν απροσδόκητα…
Αλλά εσύ εξακολουθείς να τον σκέφτεσαι…
Με μια κρυφή πολύτιμη νοσταλγία...
Που δεν συγχωρείς τον εαυτό σου όταν τη λησμονείς...
Κι όταν η ενοχή σου σ΄ αγγίζει με ζεστά δάχτυλα,
κοκκινίζεις ως τ΄ αυτιά, γιατί νιώθεις ανίκανη να τη συνηθίσεις…
Τότε ξαπλώνεις στην πολυθρόνα σου, ανάβεις τσιγάρο και κλείνεις τα μάτια…
Κι εκεί απολιθώνεσαι…
Με τα μάτια θλιμμένα (αλλά στεγνά) και το στόμα πικρό...
Όποιος σου μιλήσει, μισοχαμογελάς…
Σαν μια ελπίδα που χαράζει κάπου…
Η ηρεμία σου έχει κάτι το ιταμό…
Κι εσύ είσαι [B] ένα γοητευτικό αίνιγμα…[/B]
