| |
Στα σύνορα του ορατού μου κόσμου καημός
Στις εσχατιές των αοράτων μου αναστεναγμός
Πόθος σα φυλλωσιά θροίζουσα σε κάθε πνοή της αύρας
Λάμψη ασάλευτη στο θάμπος της απολλώνειας λάυρας
Άκουσα την ανάσα σου κι ο πόθος μ’άρπαξε ληστής
Άπονος μα γλυκός στον τράχηλο στραγγαλιστής
Τον είδα και κατάλαβα το μύχιο μου ερωτικό κλειδί
Κι εκείνο τ’αεικίνητο της βουλιμίας μου κεντρί
Έφευγε μες στη νύχτα φάσμα γοργό δρομαίο
Μαζί του παίρνοντας το σώμα μου καλούπι κλοπιμαίο
Πίσω του σβήναν λεωφόροι και στοές ,χαράδρες ηχηρές
Φραγμένες με τ’οδόσημο, η κατεύθυνση ρύθμιζε τις προοπτικές
Τώρα με περιμένει στα κάλλη σου πιστά παντού
Σ’αμφίεση ,σε μεταμορφώσεις και σε τεχνάσματα του μυαλού
Με γαντωμένα δάχτυλα ρίχνει ξανά τα ζάρια
Για μένα που τολμώ να παίξω στ’αμείλιχτα μου αχνάρια
Σκίζει τα πέπλα σου πρώτα σ’ελευθερώνει
Πιο δολερός τη γύμνια σου προδώνει
Στις κοίτες του κορμιού σου ψάχνει αγνούς ανθούς
Μες στα κρυφά κοχύλια σου ατρύγητους καρπούς...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
