| |
Το φιδίσιο…
Πέταξα το πουκάμισο, της κοινωνίας , το άνισο
που μου ‘κλεβε συχνά αναπνοές.
Κι ανόητα υποδέχτηκα, το νέο και το δέχτηκα,
σωτήρα, μα είμαι να με κλαις.
Σέρνω σαν φίδι το κορμί στην λάσπη και περίσσια ορμή,
μου δίνει ο κατεργάρης έρως.
Πληθαίνουν άτακτα οι παλμοί , στερνή νομίζω αναλαμπή
και ξέρω, είμαι πλέον γέρος.
Έχω ξεχάσει, τα δικά μου, τα στενά, η λεωφόρος εχθρική κι ας ξεκίνα,
για άλλους μυρωμένους τόπους.
Φιδίσια χούγια το μυαλό μου αρχινά, γλώσσα διχαλωτή η μνήμη..Να..
Πως αγριεύει τους ανθρώπους...
Τι κι αν το δέρμα έχω στρωτό, είναι η καρδιά ψηφιδωτό,
αναβολών και πόνων.
Φιδίσιο το μνημονικό κι όσο να πεις τ’ αφεντικό …
Το διάλεξα … δεν μετανιώνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
