Θα ήθελα τούτος ο Φλεβάρης να'χει τα χρώματα της ολανθιστης αμυγδαλιάς
κι η Καλημερα μου να'χει τη λάμψη της άνοιξης ....όχι τη μολυβένια όψη του χειμώνα .....
κι ο πρωινός μου καφές να αχνίζει σπάζοντας ρουθούνια ....κι όχι να έχει γεύση ληγμένου ροφήματος ....
κοιτάζοντας έξω από το παγωμένο παράθυρο ,νιώθω αυτό το βαρύ παταγουδι στη καρδιά ....
και μια αίσθηση "μούχλας" και "Κλεισούρας" , σαν να "μπαγιατεψαν" οι λέξεις , η κάθε κίνηση ....
σκέψεις ξεπηδούν τρομαγμένες και διαμορφώνονται σε ερωτηματικά κι αμέσως συγκρούονται με τον
ενεστώτα της παρούσης.....
εισπνοές λουσμένες στην αβεβαιότητα με σταγονίδια ιδρώτα βουτηγμένα στα θολά νερά του παραπόνου ....
μνημονεύεις προσευχες με σφιγμένα δόντια κι ένα επίμονο "γιατί" που γίνεται θηλιά τυλιγμένη στο λαιμό
και σε σφίγγει ως την τελευταία σου ανάσα ....
μετρώ τα δάκρυα που κρυσταλλιαζουν από τη χαμηλή θερμοκρασία , Αχ ! να μπορούσα να τα περάσω
σε μια ασημένια κλωστή και να τα κάνω περιδέραιο να στα φορέσω στον άσπρο σου λαιμό Παναγία μου
να προστατεύεις τον ίσκιο της ψυχής μου,όταν περιπλανιέται κλεισμένη μέσα στα σκοτάδια της θλίψης
και της απόγνωσης.
Δυο λέξεις θα έσπαγαν τον πάγο στης σιωπής το απόρρητο ,μα δεν ξεστομιστηκαν ποτε ....
Σφιχταγκαλιασμένοι οι πόθοι φοβήθηκαν να ξεμυτίσουν από την κερκόπορτα ....
Φλεβάρη άκουσες το παραμιλητό μου ;;;
μην τρομάζεις με το παρατεταμένο καρδιοχτύπι μου ,απλά κάνε χώρο στις μέρες σου να χωρούν
τ'αρχικα του ονόματος μου ....
φίλεψε το χρόνο μια κουτάλια κυδώνι γλυκό από το βάζο ,να σπάσει η πικραδα του.....
Ίσως τελικά να είναι ένα κακόγουστο αστείο, η κι ένα γυμνό όνειρο που προσπάθησε να ντυθεί με
τα κουρέλια της ψυχής μου ....
.........Δυο λέξεις θα έσπαγαν τον πάγο στης σιωπής το απόρρητο ,μα δεν ξεστομιστηκαν ποτε ....
Σφιχταγκαλιασμένοι οι πόθοι φοβήθηκαν να ξεμυτίσουν από την κερκόπορτα ....
Φλεβάρη άκουσες το παραμιλητό μου ;;;........
