| |
Μεσάνυχτα και απο δώ ποτέ πια δεν θα κράξει,
του Άλαν Πόε ο κόρακας μέσα στην σκοτεινιά
και του Μπωντλαίρ το Άλμπατρος άδέξιο απομένει,
ακόμα μέσα στ’άψυχου πλήθους την απονιά.
Μοίρα πεζή κι αναβολές μ’ανημποριά και θλίψη
σαν ράθυμοι αυτόχειρες που λέει κι ο Βερλαίν,
πάνω σ’ερέβους λούλουδα στ’Απρίλη την γλυκάδα,
που ο θάνατος γοήτευσε κι όλο για κείνον λέν.
Μες του Ρεμπώ την κόλαση , σ’ανίερες εκφάνσεις,
γρικούμε το πρελούδιο στου Βρούμπελ τις κραυγές
‘’Caprice for Solo Violin’’ μας παίζει ο Παγκανίνι ,
ενώ χαράζουν του Μπωντλαίρ οι «ψυχικές αυγές!»
Πάντα σημάδι’αφήνουνε τα μυρωμένα χάδια
και στο λαιμό κάποιων πορνών το κόκκινο κραγιόν,
μπαλάντα για τα μάγουλα τα ροδαλά διαβάζω,
που εσκάρωσε στη μέθη του ο Φρανσουά Βιγιόν.
Κι αφού υποκρίνεσαι κι εσύ πως με καταλαβαίνεις,
Ω κτήνος αναγνώστη μου! Άγριε και σοφέ,
στο μαλντορόρ του Λωτρεαμόν την μεθυσμένη δίνη
Πως «lupus Homo hominem» δέξου το αδερφέ.
Στα μάτια τα διαβολικά που στο σκοτάδι κρώζουν
Στους πυρωμένους δόλιους στροβίλους της σκιάς
«Τρέχα!» φωνές ανίερες «πια κι απο δω ποτέ σου!»
Ακούς ; ή είσαι του φωτός κάποιος λαμπρός γραφιάς;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
