| |
Mε ήσυχους παλμούς ανεβαίνω τον ουρανό σου
Μια σκάλα πόθοι συνοδεύουν το άρρωστο μου κορμί
Με το μάτι της αφής σπουδάζω το χαμόγελό σου
Στην καταιγίδα ενός λυγμού μετράω το βήμα ως την κορφή
Θα ονομάσω τα μελιά σου,τα αετήσια σου μάτια
Θα τα ονομάσω ανταύγεια μες στον καημό που με σφάζει
Κρυμμένο θησαυρό στα νωπά μου κομμάτια
Αίμα που ποτίζει την καρδιά μου ,που σπαράζει...
Θα ονομάσω τα μάτια σου ένα γιούλι απο φώς θαμπωτικό
Τη φωνή σου ηχώ αγαπημένη στις ριζιμιές του αιθέρα
Που ηχεί μες στη στάχτη του στίχου μου σαν όνειρο καλοκαιρινό
Μια πρωινή ευωδιαστή μελωδία ελεύθερη στον αγέρα
Μη μ’αφήσεις να χάσω αυτό σου το θαύμα
Εκείνο που κέρδισα στην αιώνια δόξα της αυγής σου
Μην αφήσεις ανοιγμένο το ματωμένο μου τραύμα
Φρόντισε το με τον επίδεσμο της στοργής σου
Κι αν πρέπει κάποτε βαθιά να ηρεμήσω
Για πάντα να χαθώ μες στη σκοτεινή μου νυχτιά
Κι αν πρέπει ,αφου δεν ήξερα ποτέ να νικώ,να ξεψυχήσω
Ας γνωρίσεις πριν φύγω την αγάπη μου,μες στη δική μου αγκαλιά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
