| |
ΑΝΝΥ ΑΧΕΙΛΑΡΑ - Ευοί Φλόγιστον, γράφει η Σοφία Στρέζου
Το 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΔΡΟΜΩΝ, η 2η έκδοση της ποιητικής συλλογής της Άννυς Αχειλαρά, Ευοί Φλόγιστον.
Η γραφή της Άννυς Αχειλαρά εμπεριέχει την πορεία μιας ποιήτριας που αναζητά την πνευματική της αλήθεια, μέσα από το Απολλώνιο φως αλλά και το Προμηθεϊκό πυρ.
Επιθυμεί να εναρμονίσει και να εναρμονιστεί με το όποιο φως που φωτίζει το σκοτάδι της ανθρώπινης άγνοιας, ανακαλύπτοντας τον ξεχασμένο Παράδεισο που ενυπάρχει στην ψυχή του καθενός.
Έτσι, με τις λέξεις της επιδιώκει να γίνει η Μυσταγωγός, που αποτυπώνει - την Θεία Ιδέα - κατά τον Πλάτωνα, στην ουσία του συμπαντικού χώρου.
Η εύρυθμη λειτουργία και αρμονία που αναβαθμίζει το ποιοτικό γίγνεσθαι του ανθρώπου, διασφαλίζει τη συμφιλίωση των αντιθέσεων. Εκεί ακριβώς κυοφορείται το θαύμα της ύπαρξης, καθώς γεννάται η ελπίδα της διαρκούς αναγέννησης.
Ερεβώδη συναισθήματα και σκέψεις αποτελούν τον ιστό μιας ποιητικής γραφής, που θέτει φιλοσοφικά ζητήματα προς εξερεύνηση.
Γι’ αυτό και η ρητορική της διαθέτει την απαραίτητη σοφία, που δεν έχει να κάνει με την απλοϊκότητα των στίχων, αλλά με την ευταξία μιας σύγχρονης φιλοσοφίας που έχει τις ρίζες της στον πλούτο της ελληνιστικής γραμματείας.
Η Άννυ Αχειλαρά μετουσιώνει σε ποιητικά αφηγήματα, δοκιμιακά υλικά διεσταλμένα από το φως, διευρύνοντας συνειδήσεις.
Υπαινικτικοί και όχι μόνον νεολογισμοί χωροθετούνται στα περιθώρια της γραφής της.
Η στοχαστική περιγραφή ενυπάρχει σχεδόν σε όλα τα ποιητικά σώματα, επεκτείνοντας το παλιό σε κάτι νέο που αποζητά αποδέκτες.
Συναισθήματα και σκέψεις εκχωρούνται, αποκαλύπτοντας την αλήθεια της δημιουργού.
Τα μεγάλα σε έκταση ποιήματά της εμπεριέχουν τη νοσταλγία ενός ξεχασμένου ιδεαλισμού, που όμως διατηρείται ενεργός σε μια διαρκή παροντικότητα.
Έτσι, δημιουργείται μια ποίηση του ανέφικτου, στις εφικτές ισορροπίες αλληγορικών
εξαγνισμών στην ακινητοποιημένη χρονικότητα.
Μαθητεία και σιωπή μετασχηματίζουν το ιδεώδες σε μεταδοτό απείκασμα, το φως της αλήθειας, διατηρώντας τον πυρσό αναμμένο για μελλοντικές οικειοποιήσεις προσδοκιών και συναισθημάτων.
Για τούτο και ο χαιρετισμός προς τον φωτόμορφο και φλογερό εξαγνηστή δίνει ελπίδα, στον μεταπτωτικό άνθρωπο και στην ευοίωνη προοπτική του για το αύριο.
Άλλωστε, ο συμβολισμός της πυροβάπτισης της ψυχής, σκοπό έχει να διεγείρει την πνευματική του εξέλιξη στα άχρονα θεϊκά ταξίδια.
Να εξερευνήσει και να βιώσει την ενθύμηση της χαμένης του Αθανασίας.
Να αναδυθεί η θεϊκή του μοναδικότητα και να ανθίσει αόρατα μέσα του η ουσία της ύπαρξής του, στα διάσελα της χρονικής διαδρομής.
Ευοί Φλόγιστον
Χαιρετώ τον φωτόμορφο
τον αθόρυβο, φλογερό εξαγνηστή
στο σώμα άκαη φωτιά
πυροβάπτιση ψυχής, αγνή, καθάρια.
Φως λευκό!
Παντού διάχυτο, μηνύει ζωή
μερώνει τα ένστικτα
φωτίζει τη σκοτεινιά
με χρώματα εκθαμβωτικά
χορταίνοντας τα μάτια εικόνες.
Το χρυσό προμηθεϊκό του χέρι
δώρο θεόσταλτο δωρίζει ζωή.
Κοινωνοί των ιερών μυστηρίων
του γαληνεμένου κόσμου
στο χρυσοποίκιλτο δίχτυ της ψευδαίσθησης.
Λούζεται η ψυχή μέσα στο φως
μέσα στ΄αφροστόλιστα κύματα του αιθέρα
διαγράφοντας τροχιά φωτεινή
ξηρή, υγρή, αέρινη
σε άχρονα, χρονικά, θεϊκά ταξίδια.
Για την Άννυ Αχειλαρά φως αμάραντο κατοικεί στην έδρα της ψυχής. Εκεί ακριβώς ενυπάρχει ο ιερός ναός που τη φυλάει.
Είναι το αρχετυπικό φως μιας αθωότητας, που ανυψώνει τον άνθρωπο στην ψιθυριστή συνομιλία του με το Θείο της αγάπης. Κι είναι αυτή η αγάπη που μερεύει τρικυμίες και θύελλες, εποπτεύοντας τη ζωή.
Είναι σχεδόν βέβαιο, πως η ποιήτρια για την εξορυκτική αποτύπωση των συναισθημάτων της, ακολουθεί τον πλατωνικό δυισμό περί δύο διακριτών κόσμων, αυτόν του κόσμου των αισθήσεων και αυτόν του κόσμου των ιδεών.
Έτσι, με λυρική πνοή επιχειρεί τη χαρτογράφηση του βιωμένου συναισθήματος, χρωματίζοντας την ανάμνηση του θροίσματος στο πέρασμα της αγάπης.
Φως Αμάραντο
Φως αμάραντο
με μάτια μισόκλειστα σε κοιτάζω
φώτισε την ψυχή!
Τον ιερό ναό που τη φυλάει.
Άνοιξε παράθυρο στον ήλιο
κράτα την τύχη απ’ το χέρι
Έτσι ημερεύει η τρικυμία, αφού πριν
έχει καθαρίσει πολλά ανεξερεύνητα.
Τα άνθη χρυσά φυτρώνουν τώρα
γεμίζοντας τη σφαίρα ευωδιά.
Ξυπνούν τότε αγάπες
που κοιμότανε βαθιά.
Γλυκό το ξύπνημα!
Ανάσα που βιαστικά φεύγεις
αφήνοντας ανάμνησης θρόισμα
στο πέρασμά σου.
Στη γραφή της Άννυς Αχειλαρά αντανακλάται μία υπό όρους αναλυόμενη ταυτότητα, που διαρκώς διανθίζεται από την στοχαστική ελπίδα σαν λούζεται στο φως.
Ακόμα κι όταν το όνειρο πεθαίνει, εκείνη βρίσκει τον τρόπο να αντιμετωπίσει πνευματικά τη θνητότητα.
Ακόμα κι όταν με δάκρυα πικρά βαπτίζονται τα πεπρωμένα, εκείνη ανακαλύπτει στάλες παρήγορες που σταλάζουν από την καρδιά του ουρανού.
Και μπορεί η ψυχή να χάνεται σε δύσβατα μονοπάτια, καθώς η μοίρα καθορίζει το υλικό σύμπαν, ορίζοντας τα αδιαπραγμάτευτα όριά της, παραδίνεται τελικά, στα μετέωρα πλοκάμια του φόβου.
Αδυνατεί να ενστερνιστεί την μυρωδιά του θανάτου και την ζοφερή δύναμή του.
Η κατάδυση στον παρελθοντολογικό και μέλλοντα χρόνο θα αμβλύνει και θα λειαίνει τον πόνο, από την νεκρική ακαμψία του ονείρου.
Πεθαίνει το όνειρο
Ψίθυροι εξασθενισμένοι σκαλίζουν τα πρότερα.
Χαιρετισμοί απόηχοι από τα βάθη της νύχτας
που μυστικά φυλάει τα μονοπάτια των διαδρομών.
Ανάμεσα γης και ουρανού, μετέωρα αστέρια
ακροβατούν διαγράφοντας τροχιά γύρω από τις μοίρες.
Βαπτίζονται τα πεπρωμένα με δάκρυα πικρά.
Από την καρδιά του ουρανού σταλάζουν
μικρές σταλαμίδες τύχης, παρήγορες.
Κυνηγώντας το φως και τη χαρά
η ψυχή χάνεται
στα δύσβατα μονοπάτια της λύπης.
Η ικεσία γίνεται θρήνος.
Όταν του θανάτου η μυρωδιά απλωθεί
η καρδιά παραδίνεται στου φόβου τα πλοκάμια
δίχως πλέον αντίσταση.
Μέσα από καταδύσεις και ενδοσκοπικές διαδρομές στα άδυτα της ύπαρξης, η ποιήτρια θα αναζητήσει την φωτεινή καταγωγή του ήλιου.
Άλλωστε, το φως του είναι το ενδιάμεσο σύμβολο της κυκλικότητας του χρόνου και της πνευματικής ανάτασης του ανθρώπου.
Η ιδεατή προσέγγιση υποτάσσεται στην αλληγορική υπερρεαλιστική φαντασία, για να αποδοθεί η ελπίδα από το αναστάσιμο της ψυχής που εκτείνεται στην αιωνιότητα.
Κι είναι αυτή η ελπίδα, η ανάμνηση μιας γνωστικής αλήθειας και ο στοχασμός της που προσδιορίζουν την ανάβαση, αφυπνίζοντας του καθενός την συνείδηση.
Ανάμνηση από τα Βάθη
Από τα βάθη ανασαλεύει το όνειρο
που στους καιρούς ήταν χαμένο.
Αρχέγονο κύτταρο
θύμα των σκοτεινών ερμηνευτών
των μιαρών δεσμωτών, αργοξυπνάει
αναζητώντας του ήλιου τη φωτεινή καταγωγή.
Σπάει η σιωπή
τα δεσμά μας τώρα χαλαρωμένα
μάρτυρας στα δρώμενα του κόσμου ο ουρανός
που ελευθερίας μήνυμα εξαγγέλλει.
Οι ξεχασμένοι ήρωες
αναταράζουν τις θύμησες του νου.
Αρχαίων και νέων ελπίδα
από τα απέραντα βάθη του ονείρου
η ψυχή περιμένει το αναστάσιμο σύνθημα.
Η ζωή τρέχει στο ενεργειακό σύμπαν με την ποιήτρια εξελικτικά να καταγράφει νέους διαλογισμούς και «πορείες που οδηγούν στα απάτητα χρυσοφώτεινα υψίπεδα».
Εκεί ακριβώς που ο άνθρωπος καταλύεται από το φως, πλημμυρίζοντας την ψυχή του. Ασίγαστη επιδίωξη για γνώση που όμως είναι ικανή να διαλύσει τη σκοτεινιά του υπνωμένου κόσμου. Για να κατακτηθεί επιτέλους, η απόσταση μεταξύ ουρανού και γης.
Συμπαντικοί ταξιδευτές - κατακτητές του μέλλοντος, του ορατού και του αόρατου - εποπτεύουν τις χαραγμένες νέες ατραπούς, που φέρνουν την ελευθερία και την ισορροπία στην ψυχή, «μετριάζοντας τη θλίψη της θνητότητάς μας», καθώς λέει ο Irvin D. Yalom.
Η Άννυ Αχειλαρά, θα συνεχίσει να βιώνει στις γραφές της τη λαμπρότητα του φωτός, υπερβαίνοντας τη σκοτεινότητα της ύπαρξης.
Με την κατάθεση της προσωπικής αλήθειας, γνώση και αίσθημα θα μετουσιώνονται σε ποίηση.
Οι λέξεις θα υποδεικνύουν τη μαθητεία και την προσπάθειά της να εναρμονιστεί με τον παγκόσμιο ρυθμό, θαυμάζοντας κάθε πρωί την ανατολή του δικού της Παράδεισου.
Άλλωστε, όπως είπε ο Kύριος «η Bασιλεία του Θεού, εντός υμών εστί» (Λουκ Iζ' 21).
Συμπαντικές Στιγμές
Αναπάντεχα μηνύματα κατεβαίνουν
στον θολό υπνωμένο κόσμο.
Από τη βαθύρευστη πηγή
ξεπηδούν άτακτοι μύριοι στρατηλάτες
κατακτητές των ορατών κόσμων.
Σε κάποιες φευγαλέες στιγμές ορμούν ανυπόμονα.
Συμπαντικοί ταξιδευτές, ακούραστοι, αδάμαστοι
και μόνοι.
Τρέχει τόσο η ζωή!
Χάνονται τα βήματα στον γοργοκίνητο ρυθμό της.
Λευκόφωτη, αόρατη ψυχή
οι πυρίπνοες μοίρες χαράζουν πάντα ατραπούς
που μήτε να μαντέψεις, μήτε να ερμηνεύσεις μπορείς.
Μορφοποιείσαι αποκτώντας υπόσταση μοναδική
ακολουθώντας το ρυθμό του κόσμου.
Ελευθερώνεσαι κάποτε μέσα στους καιρούς
και τρέχεις με τα διάφανα φτερά σου
σε πορείες που οδηγούν στα απάτητα
χρυσοφώτεινα υψίπεδα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
